ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΜΕΡΑ...

''ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΜΕΡΑ''

                Για τα πολλά παραδείγματα προσπάθειας καταστολής μας και καταστροφής των ελεύθερων κοινωνικών χώρων και καταλήψεων από  ‘’κάποιους’’. Τότε , και τότε, και τώρα και τώρα…

Ποτέ δεν το λέω αυτό, αλλά σήμερα η κούραση λόγω των προηγούμενων έντονων ημερών με οδηγεί σε μια νωχελικότητα. Έχω αρκετές μέρες να κοιμηθώ κι όμως δεν το θέλω, μόνο από ανάγκη νομίζω ότι θα το κάνω. Κι όμως βραδιάζει και βγαίνω…

Λέω ότι θα είναι για λίγο και πάντα  αυτή η φράση με φοβίζει για τις συνέπειες της..

Κάθομαι με μάτια σχεδόν κλειστά, στο τραπέζι της κατάθλιψης- απλά όλα κουβαλάνε μια ψυχολογία. Μόλις συλλαβίζω «μαλάκες! Δεν τη παλεύω!! Σε λίγο θα τη κάνω!»

ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ.

ΠΡΟΣΩΠΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ.

Εχω ξαναζήσει αυτό το μαγαζί ξαφνικά να αδειάζει, με αυτόν τον τρόπο, με μανία και άγρια βλέμματα..ήταν κάπου 6 Δεκέμβρη 2008.

Απόψε είναι 9 Φλεβάρη 2009, μετά από ένα χρόνο.

«Είναι επικύνδινο!» ακούγεται παντού.

Τίποτα δεν μας κρατά. Η κόρη του ματιού μου ανοιγοκλείνει με ένταση και η μέρα δεν ήταν κοινή…

Ποτέ δεν θα το ξαναπώ αυτό!!

Δεν μπορεί να βιάζουν τα πάντα! ΟΧΙ!

Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ προσπαθεί, έστω για λίγο, να στερήσει τις ελεύθερες πνοές μας θα πατηθεί.

ΟΠΟΙΟΣ μας κλείσει το στόμα θα δαγκωθεί.

ΟΠΟΙΟΣ  μπει στους ελεύθερους χώρους των ζωών  μας βίαια θα αντιμετωπίσει τη βία μας.

Τρέχουμε . Αμίλητοι. Αγέλαστοι. Νευρικοί. Όλοι ξέρουμε που πάμε. όλοι μαζί για κάτι κοινό. Χωρίς καμία συνεννόηση- χωρίς κανένα σχέδιο. Απλά παρουσία για να διώξουμε όσους θέλουμε να απουσιάζουν.

Οι μαυροντυμένοι- περίεργοι τύποι μέσα σε ένα λεωφορείο, γραμμής 2 ,προκαλούν αθόρυβα σχεδόν μια αναστάτωση σε όσους γυρνούσαν  από τη δουλεία τους, σε ζευγαράκια που χαριεντίζονται ερωτευμένα, σε στραβωμένους γέρους και σε κάγκουρες που ετοιμάζονται για το βραδινό του καμάκι στα κλάμπς.

Βλέμματα απειλητικά και τα δικά μας. Δεν μας νοιάζει τίποτα. Μόνο η στάση μας.

Σειρήνα.

«Με συνοδεία Θα μας πάνε!!»

Κατεβαίνουμε. Κουκούλα και τρέχουμε.

Χωρίς να καταλάβουμε τι έγινε..Αρχίζουμε και τρέχουμε.

Διασχίζουμε την απόσταση 2 λεπτών σε μισό ή και λιγότερο.

Δεν βλέπω τίποτα.

ΠΕΦΤΩ.

Τους νιώθω ΠΑΝΩ μου. ΠΕΦΤΩ.

Τους νιώθω ΓΥΡΩ ΜΟΥ-ΠΑΝΩ ΜΟΥ-ΠΙΣΩ ΜΟΥ-  με όλα τους τα ‘’προσόντα’’ αλλά ‘’ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ’’.

Δεν γίνεται να ‘’ΠΕΣΩ’’ τώρα!

Αποφασίζω , θα το στηρίξω!

Φωνάζω ΜΟΝΟ ‘’ΓΙΑΤΙ??’’

Αλλά έχω ήδη την απάντηση. Μια απάντηση που ποτέ δεν θα βρουν αυτοί.

Μια απάντηση που με έσωσε και μου έδωσε δύναμη.

Από εκεί και πέρα..τα γνωστά..

Βαθιές ανάσες. Κλείνω τα μάτια και τα ανοίγω μόνο για να κοιτάξω τα παιδιά απέναντι. Στη πόρτα της φάμπρικας- για να συναντήσω ένα γνωστό βλέμμα, για να αποφύγω το δικό τους…

ΠΕΡΙΜΕΝΩ.

‘’ΒΓΑΛΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ!’’

Κι από εδώ αρχίζει η ειρωνεία..η τρέλα.. η παράνοια..

Μαλάκα ζητά! Όχι ρε! Δεν ‘’μισούμε όλοι το κράτος’’ (όπως ανέφερε ο ‘’καλός’’ ο μπάτσος στο τμήμα)

Εσείς είστε το κράτος και εμείς οι ονειρευτές ενός κόσμου απλόυ! Χωρίς πολλά-πολλά!!Κοιταχτείτε απλά στον καθρέφτη και ίσως καταλάβετε…

ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΝΟ ΣΑΣ!!!!

                                                                                                           Ping-bong