ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ
Όταν βρίσκομαι στο κέντρο
της χωρίς ανταπόδοσης αγάπης μου
αδυνατώ να την κρατήσω
σαν ένα αντικείμενο
δεν έχει
γωνίες αιχμηρές
να βασανίσει κάποιον
Αναπνέω την ευωδιά
της επιθυμίας
κι η επιθυμία
δεν έχει αφεντικά
<<Ω, αγάπη μου>>,αγκαλιάζει
τον πλατύ απέραντο ουρανό
καθώς η νύχτα
μέσα στ 'αστέρια καμαρώνει και υψώνει
το ένα περιδέραιο
μετά το άλλο σταλάζοντας ηδονή
για να ευχαριστήσει
του Λέοναρντ την αληθινή αγάπη
<<Ω, αγάπη μου>>,φωνάζει
από κάθε πόρο του χιονιού
και το δάσος απαντά:
<<Ω, αγάπη μου>>
και μια καρδιά προβάλλει
και μια καρδιά λιώνει
και αγκαλιάζονται εκεί
όπου στέκομαι ορθός
στην καταιγίδα
και περπατώ για να σε βρω
πάνω στα κύματα της επιθυμίας
διασχίζω αποστάσεις
με ένα νέο που έχω να σου πω
για την ομορφιά σου
τα μέλη σου τα ωραία
την αμείλικτή σου απουσία

ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ

Μέχρι εδώ.

δεν θα σε αναζητήσω πια

θα πάω να ξαπλώσω για μισή ώρα

Μέχρι εδώ.

Δεν θα είμαι πια θλιμμένος

με την ανάμνησή σου

Δεν θα τρίψω πια τη μούρη μου επάνω της

θα χασμουρηθώ

θα τεντωθώ

θα βάλω μια βελόνα πλεξίματος 

μέσα στη μύτη μου

και θα βγάλω το μυαλό μου απ' το κεφάλι

Δεν θέλω να σ'αγαπώ

για την υπόλοιπη ζωή μου

Θέλω το δέρμα σου

να αποκολληθεί απ'το δικό μου

Θέλω ο σφιγκτήρας μου 

να απελευθερωθεί απ'το δικό σου

Δεν θέλω να ζήσω

 με τη γλώσσα κρεμασμένη

 και ένα άλλο παλιοτράγουδο

στη θέση της

ρακέτας μου του μπέιζμπολ

Μέχρι εδώ.

Τώρα θα πάω για ύπνο αγάπη μου

Μην προσπαθήσεις να με σταματήσεις

θα πάω για ύπνο

Το πρόσωπό μου θα γίνει λείο

και θα πάω να σαλιαρίσω.

θα αποκοιμηθώ

είτε μ'αγαπάς είτε όχι

Μέχρι εδώ, η Νέα Τάξη  Πραγμάτων

ρυτίδων και δύσοσμης αναπνοής.

δεν θα είναι πια τα πράγματα

όπως τότε που ήθελα 

να σε τρώω με τα κλειστά μου μάτια

ελπίζοντας να μην ξυπνήσεις 

και φύγεις

θα είναι κάπως αλλιώς

κάπως χειρότερα

κάπως πιο γελοία

κάπως σαν τώρα

μόνον βραχύτερα

ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ

Τώρα είμαι ικανός

Είκοσι ώρες την ημέρα να κοιμάμαι

Οι τέσσερις υπόλοιπες

Ξοδεύονται

Σε μια σειρά τηλεφωνήματα

Σε σπουδαία άτομα

Για να τους πω μια καληνύχτα 

.....ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΚΟΕΝ     Το Βιβλίο του Πόθου

Δικαίωμα στο παραλήρημα

Κι εκεί είναι που αρχίζει το για μένα. Θα ‘θελα για μένα να ‘χω το θάρρος να σου ζητώ μέσα σε ένα παραλήρημα ελλειπών ορίων τα πάντα. Να παραμιλάμε να τρώμε τα αποφάγια μας με τα χέρια να κοιτάζω το χαμόγελο σου ώρες και ώρες. Να γίνομαι εσύ τις ώρες που βαριέμαι να σέρνω το κουφάρι μου στην πόλη, πιο αποξενωμένο και πιο τρομοκρατημένο από κάθε άλλη φορά στην προσωπική μου ιστορία. Να γερνώ στο στέρνο σου και να σκαρφαλώνω από την άκρη των ποδιών σου μέχρι την κορφή του κεφαλιού σου, να κοιμάμαι μέσα σε νανουρίσματα σε σεντόνια από τα οποία εξατμίζεται ο ιδρώτας δυο.

Αλλά δεν αντέχω αφού πιο πολύ θέλω να με λατρεύεις, να με πονάς καθώς δεν έχεις άλλο τρόπο να με νιώσεις και κάνεις κι εσύ τα ίδια με όλους τους άλλους.Γιατι δεν κάνεις τα ίδια?

Να απαιτείς τη γεύση μου στο κρασί σου! Καλά κρασιά…

 Το δικό σου χέρι περιφέρεται στο λαιμό μου και κοντράρει από τον καρπό το χέρι μου που σου γράφει. Πάνω σε κόκκινα σεντόνια με κηλίδες παρελθόντος που  φτιάχνουν δρόμο από την μια πλευρά του κρεβατιού στην άλλη. Κι έτσι περνάει ο ύπνος, η ζωή. 

Το χέρι αναισθητοποιείται. Μούδιασαν τα ακροδάχτυλα που τόσο φετιχιστικά τρίζεις και παρασέρνεις από την μια πλευρά των χειλιών σου στην άλλη μαζί με το βλέμμα μου. Ενίοτε το κάνω κι εγώ για να μπλοκάρω πάνω μου το ενδιαφέρον σου.

Και σε ‘καναν τούτες οι λέξεις να βουλιάξεις σε μια ηδονή πρωτόγνωρη, μεσαιωνικό πόθο για ζωή στα 9 βήματα πίσω από την πυρά.

Κι όταν ο εγκέφαλος μου γεννήσει όλα τα παιδιά που γονιμοποίησαν οι εικόνες και οι λέξεις σου, θα ‘χω γίνει μάνα των συναισθημάτων μου και στυγνός εξουσιαστής της προβοκατόρικης μανίας που μου προκαλεί το γελοίο γέλιο σου. Και τότε με το πρόταγμα της αλληλέγγυας Μήδειας θα τα πνιγώ ένα-ένα μπροστά σου.

Τόσο πάθος δεν αφήνει τη μέρα να  ξημερώσει. Αλλά επειδή τελικά εδώ και χρόνια ξημερώνει θα σε αφήσω ξέροντας πως εξαντλήθηκες.. Και δεν θα περιμένω κάποια τυχαία έκλειψη να σε βουτήξει στο ίδιο σκοτάδι με αυτό που άλλοτε κατάφερνα να διαχέω γύρω μου όταν σε κοιτούσα.

Και τότε να δεις πως θα περιμένεις σαν τρελός τις νύχτες.

λοιπόν.
Δεν είναι ανάρτηση που έχει να δώσει κάτι παραπάνω από την ψυχική μου ηρεμία και προειδοποίηση σε όποιον φέρελπη (??) τολμήσει να μου πιάσει την κουβέντα με το θέμα που ετοιμάζομαι να θίξω!!!!!
Άμα, λοιπόν, γυρίσει κανένας και μου (ξανα)πεί ότι το να μαζευόμαστε σε σπίτια αντί να κόβουμε τις τσάρκες μας στα μαγαζιά, το να τρώμε σπίτι σπιτικό φαγητό μαγειρεμένο από τα χεράκια μας και να τρώμε τελικά άβραστα ρύζια, το να συγκατοικούμε με αγνώστους που φέρνουν μαζί τα τσιφτετέλια τους και τις κατσαρίδες τους, το να φοράμε ο,τι βρίσκουμε στη ντουλάπα μας μας αρέσει δε μας αρέσει,....Είναι ΜΟΔΑ, και όχι μπορεί και να μη γουστάρουμε, αν και ίσως στο τέλος δούμε τη θετική πλευρά , αλλά τι να κάνουμε, ή αυτά ή φούντο , αλλά όχι εμείς είχαμε την επιλογή, αλλά το κάνουμε γιατί ΕΙΝΑΙ ΜΟΔΑ!!!!!!!!, ματημπγκεκοφσοιψω....δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω αλλά έχω μερικές καταπληκτικές ιδέες.. που μάλλον θα τις εφαρμόσω όλες μαζί, ουρλιάζοντας....!!!!!!!!

παραθέτω μερικές σχετικές παροιμίες που τις λέω τώρα μπας και τα ξεχάσω όλα αυτά, αλλά τίποτα..

                                                                                      

1. μάθαν ότι γαμιόμαστε πλακώσανε κι οι γύφτοι
2. εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι
3.γάτος γαμεί και γάτος σκούζει
4. όλο μέλι μέλι κι από τηγανίτα τίποτα..
5.είπανε τση γριάς να χέσει, όχι και να ξεκωλιαστεί
6.μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα
και 2 γνωστές τις λέω σε συντομογραφία..
κόσμος..μουνί
γύφτος.. σκεπάρνι

(ετοιμάζεται εκτενέστερη συλλογή..)

(ούτε να πει κανείς τι φάση παίζει τι έχω με τους γύφτους ..ήταν οι πιο έμμετρες και είχαν και το γαμώ μέσα που το χρειαζόμουνα..)

bang bank                                                                                               
kai ziou tsiou

Λοιπόν παιδιά..ήτανε κάπου το 2008 τότε που...

Θα σας πω μια ιστορία...στην οποία, και όπως πάντα-σε όλες τις εκφάνσεις τις ζωής μου, πρωταγωνιστούν οι τρεις τελείες...

Ετσι..για το ιστορικό του πράγματος, για τα δικά σας μάτια, αλλά για το σημαντικό του πράγματος για τη δικιά μου ψυχή... ξεκινώ.

Εν αρχή ην: μια λέξη... ξεστομισμένη από στόματα μεθυσμένα σε κατάσταση νοητικής ακαταστασίας. Μια λέξη που δείχνει το "τέλος" δηλαδή τον "σκοπό", και αυτοί που την αναφώνησαν είχαν κακό σκοπό...Οι άτιμοι!!!κατάφεραν να μείνει για πάντα, να ζει μέσα μας και να μας χαρακτηρίζει..να μας διαφοροποιεί αλλά και να μας συγκεκριμενοποιεί σε κάθε μας στιγμή (ειδικά σε εκείνες που ίσα που αγγίζουμε, με όλο μας το χέρι, πότε πάτο- πότε φεγγάρι).

Ξεφωνίζουν, λοιπόν, "THE FINALS" μένει το "FINALS" και μένει...μένει..

Οι "FINALS" περνάν μανιασμένα καλοκαίρια, καυτούς χειμώνες, γελάνε μέχρι θανάτου,πεθαίνουν από τον λυγμό που στάζει το δάκρυ, τρέχουν, φωνάζουν, μαλώνουν , ζούνε...ή πολλές φορές δεν ζούνε...

Οι "FINALS" έχουν ένα τετράδιο...πάντα...και γράφουν, ζωγραφίζουν, νομίζουν ότι κάνουν κάτι από αυτά, αποτυπώνοντας αυτό που λένε..."μεθυστικά βράδια!!!"

Σίγουρα οι λέξεις τους και οι εικόνες τους θα σας μεθούσαν, είτε γιατί θα μυρίζανε λίγο από το ρακόμελο που έσταξε πάνω στο τετράδιο, είτε γιατί τα γράμματά τους θα ήταν τόσο παρανοϊκά ορνιθοσκαλισμένα, είτε γιατί θα περιέγραφαν καταστάσεις φευγάτες και σκέψεις από τον 'Αρη φερμένες...

Εξάλλου, έτσι γεννήθηκε το "FINALS" από ένα "μεθυστικό Βράδυ!!!"...

Γράφουν και γράφουν... και γεμίζουν σελίδες...

τότε...κάτι σαν αυτό:

"Ερωτήσεις όπως:

Τι νόημα έχει η βραδυνή βόλτα...

Τι νόημα έχει το μεθυσμένο χαμόγελο...

Τι νόημα έχει η ιστορία που θές να περιγράψεις...

Τι νόημα έχουν οι αναμνήσεις...

Τι νόημα έχουν τα "γιατί", τα "ότι", τα "ίσως" και τα "θα"...

Τι νόημα έχει η Αισχύλου και το ALEXANDER τον χειμώνα...

Τι νόημα έχει η Ναυαρίνου πάντα...

Τι νόημα έχουν οι τρεις τελείες?

                     Αν δεν έχεις έναν φίλο απ'τους φίλους,τότε

                                                 ...

Απάντηση, συνέχεια, αίσθημα, συνειδητοποίηση, νόημα.

Γιατί το σημαντικότερο απ'όλα είναι να σπας μπουκάλι αγκαλιά, μεσ'τη βροχή, με χέρια αγαπημένα, και να είσαι εκεί και την επόμενη μέρα, εκεί με τα ίδια χέρια, για να θυμιθείς ή να προσπαθήσεις να θυμιθείς τη προηγούμενη βραδιά.

                                                ...

ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΙΕΣ.

Το νόημα της υπαρξης μας ή της επιθυμίας ύπαρξης.

Για το κοινό όνειρο και το αβέβαιο μέλλον.

 (βραδιά που σταματά ο πόλεμος στα χαρακώματα του εγκεφάλου και δακρίζεις,            νιώθοντας την ουσία μιας έντονης ζωής όπως αυτή που επιλέγουμε)"

μετά...μετά από έντονες ημέρες πχ.6 δεκέμβρη, δρουν :

Ο λεγόμενος "ΤΑΥΡΟΣ" είναι η πρώτη μας συλλογική προσπάθεια, είναι η πρώτη φορά που η "FINALS" corporation βάζει τη σφραγίδα της...
(αν και την είχε βάλει ήδη μέσα μας)
ακολουθεί ο "ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΚ" που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε...αλλά υπάρχει η σφραγίδα...


η ιστορία έχει πολλές "σφραγίδες" μέσα και έξω...


Οι "FINALS" θα έλεγα ότι κατά κάποιο τρόπο μεγάλωσαν...
άρχισαν να δέχονται και άλλους στη παρέα τους, άρχισαν να μιλάν και να καταλαβαίνουν και οι υπόλοιποι (παλαιότερα μιλούσαν αυστηρά ΜΟΝΟ την FINALSική γλώσσα),άρχισαν να καταλαβαίνουν την ομορφιά της έντασης, άρχισαν περιστρέφονται γύρω από πράγματα που παλιότερα αδιαφορούσαν ή ξεχνούσαν...
Σίγουρα δεν άλλαξαν...
Σίγουρα θα έχουν εναλλαγές στη μορφή τους...
Σίγουρα ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ...επιτέλους κάλεσαν μερικούς φίλους και
            ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...
     


*Να σημειωθεί ότι μπορεί οι φίλοι που φωνάξαμε να μην ανήκουν σε αυτή την νόηση μας ("FINALS") αλλά είναι εκείνοι με τους οποίους γράφουμε τα παραμύθια!!!

ΦΥΚΙΑ Η…ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ

Τέχνη : το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται…

Καθημερινοί έλεγχοι στους δρόμους, υποκλοπές τηλεφώνων, αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, DNA, μνημόνια συνεργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, προσπάθεια ωραιοποίησης του ρουφιάνου, τεράστιες στρατιές κρανοφόρων, σύνορα-φρούρια για μετανάστες και λοιπούς ανεπιθύμητους.

Μόνο σε ένα τέτοιο σκηνικό θα μπορούσε η τέχνη να οριστεί τόσο στεγνά και ανούσια. Κι αυτό είναι το σκηνικό της σημερινής κοινωνίας και η τέχνη σήμερα…

Τόσο εγκλωβισμένη και κατασκευασμένη είναι σήμερα η τέχνη που δυστυχώς όταν κάποιος ασχολείται μαζί της οφείλει να εξηγήσει τους λόγους.  Τέχνη δεν συνεπάγεται αναγκαστικά απομόνωση σε ένα κόσμο ερμητικά κλειστό, αποκομμένο και καθαγιασμένο. Και αυτός ο κόσμος δεν εμπεριέχει μόνο τους κλασικούς «αστέρες» που ακολουθούν το κυρίαρχο ρεύμα, αλλά και μια δήθεν επαναστατικότητα που περιορίζεται σε δύο-τρία έξυπνα ευρήματα και αυτοαναιρείται εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους ενός αστικού χώρου τέχνης. Τελικό προϊόν όλων των παραπάνω είναι η αναπαραγωγή του σημερινού πολιτισμού και η συναίνεση στην αλλοτρίωση.

Τέχνη θα μπορούσε να είναι και το στήσιμο «σκηνικών» στην πόλη, θέτοντας διαρκώς ερωτήματα και αντιδρώντας σε καθετί που προσπαθεί να μας επιβληθεί. Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα συμπληρωματικό μέσο επίθεσης ενάντια σε όλα αυτά που προσπαθούν να μας αφομοιώσουν. Άλλωστε δεν αρκεί η επίθεση στα συστατικά/εκφάνσεις αυτού του πολιτισμού, χρειάζεται επίθεση και στον ίδιο τον πολιτισμό.

Τέχνη θα μπορούσε να είναι και η έκφραση ενάντια στους καθημερινούς ρόλους υποταγής και η διοχέτευση μιας ενέργειας κόντρα στις δεξαμενές του θεάματος και του εμπορεύματος. Να αποτελεί ένα ζωντανό λόγο ενάντια στην καθιερωμένη λακωνικότητα/σιωπή με σκοπό την άρνηση και τη ρήξη με καθετί που κουβαλάει και γεννάει αυτός ο εξουσιαστικός πολιτισμός, αντικατοπτρίζοντας, θυμίζοντας και διαιωνίζοντας την ανατροπή των καθημερινών και καταπιεστικών αυτονόητων.

Τέχνη θα μπορούσε ακόμα να είναι η ανακάλυψη άλλων χρόνων και τόπων για να συναντηθούμε ξανά με πάθος και μίσος, με έρωτα και θλίψη, με τρέλα και θράσος όλοι μαζί, γύρω από τη φωτιά.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΕΚΕΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Έτσι  κι αλλιώς δεν έχει νόημα να κάνουμε «τέχνη» μέσα στις εμπόλεμες ζωές μας. Αλλά να στήνουμε μικρά και μεγάλα οδοφράγματα…