εξαγνισμός

Κοιτώ προς εκεί που υπολογίζω πως είναι η θάλασσα και βλέπω δυο σειρές. Μια από φώτα και μια από κατάρτια..

Ξαναϋπολογίζω και διαπιστώνω πως εκεί δεν έχει παραλία. Μόνο αγνή και καθάρια θάλασσα. Έτσι φαντάζομαι πως τα φώτα φέγγουν τη θάλασσα. Και γελώ. Γιατί είναι άσκοπο. Λες και η λάμψη της θάλασσας είχε την ανάγκη χρηματοδότησης του οποιουδήποτε έντισσον και των ανακαλύψεών του. Κάπως έτσι αποστρέφω το βλέμμα και κοιτώ προ την άλλη. Πίσω από το βουνό αναδύεται μια ελαφρά λάμψη κι ένα πεύκο. Φαντάζομαι πως είναι τα φώτα κάποιας μακρινής πόλης και ένα πέυκο.

Ξεφαντάζομαι και πιστεύω πως είναι η λάμψη της θάλασσας. Κάνω βουτιά και βουτάω στα νερά της. Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά. Αυτοκτονημένοι νέοι που βούτηξαν σύσσωμοι με τις μηχανές τους- ή χωρίς- ζουν πια αμέριμνοι σε εφηβικά ή μετεφηβικά όνειρα' διασχίζουν το βυθό περήφανοι πειρατές διεκδικώντας και κατακτώντας κλεμμένους θησαυρούς. Και άλλοι.

Και γυρίζω πίσω σε εδάφη γνώριμα. Συναντώ γονικά χαμένα στην εξέλιξη και μια ζεστασιά και σιγουριά εμβρύου. Και με χωρίζει – σκέψου – μόνο / ή μια ολόκληρη παραλία από τα αντιαισθητικά οικοδομήματα, από τη λατρεία του πλούτου και την λαγνεία της ιδιοκτησίας. Κι έτσι, άνθρωπος γυμνός και πλημμυρισμένος με υγρό χρόνων αμοιβαίας καρτερικότητας για τούτη τη συνάντηση, γλιστράω κοντά και γεύομαι τον πλούτο που με γεμίζουν κοράλλια ζωντανά. Ξεπλένομαι από τον βούρκο της αχόρταγης επιθυμίας για υλισμό από σπόγγους που οικειοθελώς τον ρουφούν, χαϊδεύοντας το κορμί μου καθώς με ετοιμάζουν να ενδυθώ τα αγνά ιμάτια της γύμνιας, της αντανάκλασης του ηλίου και της λαγνείας με τα των ετέρων πλασμάτων της φύσης..

Κι έτσι κάπως από τα κύματα της ονείρωξης, οδηγούμαι στον αφρό, αντιμετωπίζοντας την παροδικότητα της ισχύς της φουρτούνας και ανυπομονώντας για την επόμενη ένωση με την επιτέλους γνώριμη, μυστηριωδώς οικεία και χιλιοπερπατημένη άγνωστη άβυσσο..

                                                                   bang bank

                                                                      

                                                                                     

ΚΛΑΣΙΚΑ...ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

Χριστέ, ζεις εσύ μας οδηγείς

Λε-λε-λευτεριά σε Ιησού και Βαραββά

Εμπρός, Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και πάλι  Ιούδα, κουφάλα, έρχεται κρεμάλα

Ούτε στο σταυρό ούτε στις φυλακές ο Ιησούς Χριστός δε λύγισε ποτές

Ρωμαίοι, λέρες ακόμα λίγες μέρες

Η σταύρωση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις στο Γολγοθά γεννιούνται οι συνειδήσεις - Εμπρός, πιστέ, μη σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι κερί και μανουάλι

Ο πιστός δεν ξεχνά τον Ιούδα τον κρεμά

Δεν κάναμε ακόμα το τελευταίο ντου αυτές οι νύχτες είναι του Ιησού

Βενζίνη και μπουκάλι στου Ιούδα το κεφάλι

Η αλληλεγγύη κάνει τον κόσμο μας ωραίο λευτεριά στο σύντροφο Ιησού τον Ναζωραίο

 Ένας στο σταυρό χιλιάδες στο ναό - Πίσω, Φαρισαίοι Εμπρός σύντροφοι

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΙΟΝ...

Βάδιζε αφηρημένα στο δρόμο όταν άξαφνα, το είδε. Ήταν ένα θεόρατο και όμορφο βουνό από χρυσάφι.

Ο ήλιος το έλουζε και η επιφάνεια του έστελνε πολύχρωμες ανταύγειες που το έκαναν να μοιάζει με διαστημικό αντικείμενο βγαλμένο από ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Το κοίταξε λίγο υπνωτισμένος.

«Άραγε ανήκει σε κάποιον;» συλλογίστηκε.

Κοίταξε ολόγυρα αλλά δεν είδε κανέναν.

Τελικά, πλησίασε και το άγγιξε. Ήταν ζεστό.

Πέρασε τα δάχτυλα του στην επιφάνεια κι ένιωσε πως η απαλότητά του στην αφή ήταν ανάλογη της λάμψης και της ομορφιάς του.

«Το θέλω δικό μου» σκέφτηκε.

Πολύ απαλά, το σήκωσε κι άρχισε να περπατάει με αυτό αγκαλιά έξω από την πόλη.

Μαγεμένος, μπήκε τελικά στο δάσος και κατευθύνθηκε προς ένα ξέφωτο.

Εκεί, κάτω από τον ήλιο του απογεύματος, τοποθέτησε το χρυσάφι με προσοχή στο χορτάρι κι έκατσε να το θαυμάσει.

«είναι πρώτη φορά που έχω κάτι πολύτιμο μόνο για εμένα. Κάτι δικό μου. Μόνο δικό μου!» - σκέφτηκαν και οι δύο ταυτοχρόνως.

Μπουκάι Χ.

Τι διάθεση κι αυτή.....

Σίγουρα παλιότερα, σίγουρα, θα έγραφα κάτι για το Ισοζύγιο...(σε επόμενη πιθανή συνάντηση ίσως αναφέρουμε αυτή τη θεωρία)
Σίγουρα, λαϊκιστή το θέμα-τίτλος αυτού του περιεχομένου θα ήταν "τι είναι ο κάβουρας-τι είναι το ζουμί του" ή τέλος πάντων κάτι κοινό..κοινότυπο.. άτυπο..
Η διάθεσή μου δεν είναι ούτε να εντυπωσιάσω, ούτε να διαφέρω..Απλά και μόνο γιατί δεν έχω τη διάθεση για τίποτα απ'όλα αυτά.
Η διάθεσή μου, λοιπόν, με οδηγεί σε ερωτηματικά χίπικης φιλοσοφίας..που ταρακουνάν με εμπαιγμό τα κατά τα άλλα αναρχικά μου πιστεύω.
Γιατί δεν ζούμε απλά? Γιατί μας τα κάνουν όλα τόσο περίπλοκα? Και αν η περιπλοκότητα είναι στη φύση ο κυρίαρχος εξελικτικός παράγοντας? Αλλά γιατί να συμβιβαζόμαστε με την τεχνολογική-τεχνοκρατική εξέλιξη?
Η διάθεσή μου δεν είναι να παραθέτω αναπάντητα ερωτηματικά, εν είδη κατάθεσης ψυχής και εσωτερικής αναζήτησης. Όχι γιατί αμφισβητώ διαδικασίες όπως αυτές,αλλά γιατί η ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ  θέλω-εύχομαι να επικρατεί στις μέρες μας, στους τόπους μας, στους χώρους μας, στα όνειρά μας και στις φρίκες μας. Η ΒΡΑΔΥΤΗΤΑ δεν είναι του καιρού μας...
ΑΜΕΣΑ ΛΟΙΠΟΝ! και ΑΠΛΑ!
Ζω απλά σημαίνει: επαναπροσδιόρισε- επαναχρησιμοποιήσε τις εξελιγμένες παπάτζες που σε έχουν στοιχειώσει με κρίση (ωπ! τι έγινε? είπα κάτι κακό?) και επιλογή-απλά.
Τα περίπλοκα ασ' τα για τη φύση..γι' αυτό το μεγάλο θηρίο, που όσα όπλα κι αν έχεις φτιάξει φτωχούλη Αμερικάνε, με το φυστικοβούτυρο αλειμμένο  στις κόρες των "πολύτιμων" οφθαλμών σου, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το δαχτυλάκι σου..που να το χώσεις και στη σκανδάλη..Ασ' το ! ..πέθανες!
ΚΡΙΣΗ! η λέξη Transoformer..κατα άλλους "επίκαιρη"
Υπήρχε? Υπάρχει? θα υπάρξει?
Σε ποια απο τα τρία ερωτήματα να απαντήσω και για ποια μορφή της..
Η διάθεση μου, μου λέει να σταθώ σε αυτή της " κρίσης" ως "η διαύγεια της σκέψης, η ευθυκρισία, η ικανότητα του ανθρώπου να εξετάζει τα θετικά και τα αρνητικά μιας κατάστασης".
Γιατί αν αυτή η "κρίση" ήταν κάπως ενισχυμένη θα αποφεύγαμε τη χρήση οποιασδήποτε άλλης έννοιας της.
Θα αμφιβάλλω. Θα κριτικάρω. Θα εναντιωθώ. Θα συμφωνήσω. Θα κυριευτώ από συναισθήματα. Θα βάλω στο on τη λογική. (για τους πολύ συναισθηματικούς τύπους, ας κρατήσουν το συναίσθημα) Θα επιλέξω. Θα αναλάβω ευθύνες. Θα απολαύσω. Θα υποφέρω  τα άσχημα. Θα απολαύσω. Θα απολαύσω. Θα απολαύσω. ΑΠΛΆ. Μαζί με ανθρώπους. Με τος δικούς μου ανθρώπους.
Και μετά ας με πιάσει η άλλη... ΚΡΊΣΗ!!!!!!!

κάτι ..που ήθελα να αναρτήσω εδώ και καιρό...

 Η Λη-Τσέρι έστειλε αυτό το μήνυμα στον Μπέρναρντ με το δικήγόρο του:

" Δεν ειμαι καλά-καλά 20 χρονών, αλλά χάρη σε σένα, έμαθα κάτι που πολλές σημερινές γυναίκες δε μαθαίνουν ποτέ: Ο μαγεμένος πρίγκηπας είναι πράγματι βάτραχος. Και η ωραία Πριγκήπισα έχει δυσοσμία του στόματος. Το συμπέρασμα είναι ότι (α) οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι τέλειοι αλλά ο έρωτας μπορεί να είναι, (β) αυτός είναι ο μόνος παράνομος, και (γ)κάνοντάς τον τον κάνεις. Ο έρωτας κάνει έρωτα. Ο έρωτας κάνει τον εαυτό του. Χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας για τον τέλειο έρωτα. Μηπως είναι αυτός ο τρόπος να κάνουμε τον έρωτα να μείνει?"

Την άλλη μέρα ο Δικηγόρος του Μπέρναρντ της παρέδωσε την απάντηση:

"Ο έρωτας ειναι ο ύστατος παράνομος.Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του. Αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε  βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις "κάνω"  και "να μείνει"  καταντάνε ακατάλληλες. Ο έρωτάς μου για σένα δε δέχεται δεσμά. Σ'αγαπάω ελεύθερα και τσάμπα."

Ενα κράμα έρωτα-παρανομίας-φυλακής...μια βόμβα..

                                                                             από τον Τομ Ρόμπινς

με τον  ερωτευμένο παράνομο ή με την ερωτευμενη πριγκήπισσα είσαι?

(Βεβαια αφου τα βρήκαν τα παιδιά..η γνώμη μας περισσεύει...αλλά ξέρεις, έτσι για να γίνεται λόγος...)

                                               

                                                                                                                                           pink-bong

ελευθερία είναι....

να περπατάς χωρίς να φοβάσαι ότι την επόμενη στιγμή θα είσαι αιχμάλωτος ή όμηρος..
να έχεις κάθε μέρα κάτι για φαγητό αν το επιθυμήσεις..
να πηγαίνεις για ξύδια με τους φίλους σου και να γυρνάς κομμάτια..
να ξερνάς τα ξίδια που ήπιες και την άλλη μέρα να μην στο θυμίζει κανείς ως λάθος..
να χορεύεις μέχρι να μην σου μείνει ανάσα..
να μιλάς ανοιχτά με ό,τι θεωρείς δικό σου..
να πηγαίνεις βόλτα με φίλο στις 6.30 το πρωί
να πηγαίνεις βόλτα με φίλο στις 6.30 το απόγευμα..να σκέφτεσαι ό,τι θες και να μην σε φυλακίζει αυτή σου η σκέψη..
να επιθυμείς και να έχεις..



 συμπληρώστε ό,τι παρέλειψα...

Γράμμα εκ των έσω..

Εμείς οι λίγοι,

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι

Τρελοί της γης

Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές

Και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Χίλοι ήλιοι κυλούν μες στο αίμα μας

Κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.

Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.

Εμείς ονειρευτήκαμε την ουσία τού είναι μας

Και σ' όλους μας τους έρωτες

Αυτήν Αγαπούμε.

Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι

Κι οι μεγάλοι αρνητές

Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο

Και δεν είμαστε τίποτα από αυτόν τον κόσμο.

Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά 

Κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.

Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Γεώργιος Τσιαμπλής 

30/11/2010

Κλειστές Φυλακές Αλικαρνασσού

ΥΓ. Από την έκδοσή του στο περιοδικό ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΗ ΒΑΣΤΙΛΛΗ [φωνές μέσα από τα τείχη]τεύχος 2 φλεβάρης 2011.

η αναφορά δεν αποτελεί κάποιου είδους σεβασμό στο πνευματικό δικαίωμα και τα ρέστα αλλά μάλλον μια μικρή διαφήμιση στο εγχείρημα της έκδοσης του περιοδικού από το Ταμείο Αλληλεγγύης και Οικονομικής Υποστήριξης των Φυλακισμένων Αγωνιστών.