..."Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, 

Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου......

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Nα λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος...."

                                                                    

                                                                Το Τελευταίο Γράμμα 

                                                        Gabriel Garcia Marquez
 

...γιατί είναι δύσκολες οι ώρες και δειλοί αυτοί που τις ζουν...

Για'σένα στις επιθυμίες μου

λόγος δεν γίνεται ποτέ

Δεν σε προέβλεψαν ποτέ

τα όνειρά μου

Οι προαισθήσεις μου

ποτέ δεν σε συνάντησαν

ούτε η φαντασία μου

Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ'εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κίολας συναίσθημα

ΤΟ ΑΚΥΡΩΜΕΝΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΜΙΑΣ ΑΚΥΡΗΣ ΖΩΗΣ

Κι άλλη μια μέρα ξεκινά…την υποχρεώνεις να ξεκινήσει δηλαδή. Τι να κάνεις όμως? Πρέπει να κοιμηθείς νωρίς, για να ξυπνήσεις νωρίς ώστε να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτό που σε περιμένει την επόμενη μέρα.

Και δυστυχώς, αυτό που σε περιμένει δεν είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό  κάνοντας βόλτες με φίλους και απολαμβάνοντας τις έστω και μικρές όμορφες γωνιές της γκριζόπολης που ζεις. Αντίθετα σε περιμένει ένα μουντό πρωινό, χωρίς να ανταλλάξεις κουβέντα με κανέναν μέχρι να φτάσεις στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Και για να φτάσεις εκεί θα πρέπει να στοιβαχτείς σαν σαρδέλα σε κονσέρβα σε ένα σάπιο λεωφορείο πληρώνοντας ένα μέρος του ανταλλάγματος της καθημερινής σου εκδούλευσης. Θα προσπαθήσεις και θα νιώσεις «ευτυχισμένος» αν βρεις μια θεσούλα με σκοπό ένα βόλεμα της στιγμής. Θα υπομείνεις τον ιδρώτα του διπλανού σου, με τον ίδιο τρόπο που έχεις μάθει να υπομένεις το χνώτο του επιστάτη στους ασφυκτικούς ρυθμούς ζωής που μας έχουν επιβάλλει. Και όλα αυτά υπό το μόνιμο φόβο του μπάτσου ελεγκτή, ρισκάροντας την αξιοπρέπεια σου. ΠΙΕΣΗ-ΑΓΧΟΣ-ΕΝΤΑΣΗ στην καθημερινή ανούσια μεταφορά σου…

Και παρόλο που υπομένεις όλη αυτή τη σαπίλα, ελπίζεις να μην καθυστερήσει το λεωφορείο γιατί η δική του καθυστέρηση θα σημαίνει και τη δική σου με άμεση συνέπεια την τιμωρία. Τιμωρία από το αφεντικό σου, καθώς η αργοπορία επιβάλλει τις συνέπειες που το σύστημα ορίζει, χωρίς να ενδιαφέρεται σε ποιόν οφείλεται.

Και ενώ όλα αυτά τα θεωρούμε δεδομένα στις μίζερες ζωές μας, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις συγκοινωνίες, από την 1η Φλεβάρη εγκαινιάζονται νέες δυσβάσταχτες αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες. Το νέο χαράτσι που επιβάλλει το κράτος με πρόσχημα τα ελλείμματα σε φορείς του δημοσίου όπως ο ΟΑΣΑ μετατοπίζει για μια ακόμη φορά το χρέος και τις ευθύνες στους από κάτω και όχι στους εκάστοτε διαχειριστές της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ταυτόχρονα στο στόχαστρο τίθενται και οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς με νέο νομοσχέδιο. Επιπλέον, μετά από επιστολή εργαζομένης, ο ΟΑΣΑ απαντά πως στο πλαίσιο αναδιαρθρώσεων πρόκειται να καταργηθούν και νυχτερινές γραμμές.

Και προφανώς το γεγονός να μιλάμε για τα ΜΜΜ σαν να είναι το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε  σήμερα, είναι αν μη τι άλλο άκυρο, όμως αν εστιάσουμε σε ένα θέμα που αφορά την πλειονότητα του κόσμου και αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας του θέτοντας τρόπους δράσης και επίθεσης στο καπιταλιστικό καθεστώς δίνεται η δυνατότητα αυτό να αποτελέσει μια καθαρή προβολή για το τι άλλο μπορούμε να πράξουμε για να το καταστρέψουμε και να θέσουμε εμείς τις δικιές μας ανάγκες και επιθυμίες στην καθημερινότητα μας κι όχι μόνο.

Τα ΜΜΜ θα έπρεπε να αποτελούν κοινωνικό αγαθό…κάτι που ο καθένας μας αν κάτσει και σκεφτεί θα θεωρήσει αυτονόητο και παρόλα αυτά το σύστημα μας έχει πείσει πως δεν είναι έτσι. Πραγματικά κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα στοιβαγμένο λεωφορείο και πριν προλάβεις να κρατηθείς από κάπου, σκέφτηκες ποτέ γιατί το χτυπάς αυτό το γαμημένο το χαρτάκι που έχεις αγοράσει…κι αν δεν έχεις αγοράσει με αγωνία ζητάς από κάποιον συνεπιβάτη σου??? Σκέψου λίγο την προοπτική των ελεύθερων συγκοινωνιών για όλους….

Κι όταν τελοσπάντων μπουκάρει με ύφος μπάτσου ο κάθε κακομοίρης ελεγκτής εσύ σκέφτεσαι ανακουφισμένος ότι το χτύπησες το εισητηριάκι σου (ουφφφ!!!) και δεν δίνεις καμία σημασία σε κάποιο συνεπιβάτη σου, που είτε δεν πρόλαβε, είτε δεν είχε χρήματα, είτε έχει συνειδητοποιήσει πριν από εσένα την απάτη που σου πουλάνε˙ τον οποίο τελικά μπουζουριάζει  ο μπατσελεγκτής. Και ενώ ακούς αυτά που υποστηρίζει (γιατί είσαι και λίγο κουτσομπόλης και πώς να περάσουν κι αυτά τα ανούσια λεπτά του «ταξιδιού»…) σκέφτεσαι καλά τα λέει μωρέ, αλλά που να τρέχεις τώρα. Ας κάτσω στα αβγά μου, έχω και στη δουλειά μου να πάω… Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι κάτι αντίστοιχο κάποια μέρα μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Μόνο τότε θα καταλάβαινες την αξία της αλληλεγγύης μεταξύ των επιβατών. Ένας κακομοίρης ελεγκτής ο οποίος συμμετέχει άμεσα και ενεργά στην απάτη που σου προσφέρει το κράτος δεν μπορεί να τα βάλει με ένα ολόκληρο λεωφορείο.  Φαντάσου τι μπορούν να κάνουν πολλά λεωφορεία μαζί….

Και μέσα σε όλα αυτά και την κατάσταση που βιώνει ο καθένας από εμάς σήμερα ζώντας ή προσπαθώντας τουλάχιστον στην Ελλάδα σε μια περίοδο που οι περικοπές ωρών και ημερών εργασίας και μισθών, οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη, για δεύτερη φορά, σε διάστημα περίπου 6 μηνών, οι καταναλωτές υποχρεούνται στην παράλογη καταβολή αυξημένου εισιτηρίου (ή κάρτας απεριορίστων διαδρομών) στις αστικές συγκοινωνίες.

Κι ας ξεχνάμε ότι οι εργαζόμενοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία του επιβατικού κοινού των Αστικών Συγκοινωνιών και οι νέες αυξήσεις αποτελούν γι αυτούς δυσβάσταχτο κόστος. Ουσιαστικά, δηλαδή, για άλλη μια φορά το καπιταλιστικό σύστημα αποδεικνύει ότι οι επιβάτες-πολίτες της εργατικής τάξης-είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν το κόστος από τη κρατική επιχορήγηση. Οι επιβάτες-πολίτες που δεν έχουμε καμιά ευθύνη για την κρίση, επομένως δε θα δεχτούμε τις συνέπειες της. Και αυτό εξαρτάται μόνο από εμάς.

Αντίθετα, οι μέτοχοι του ΟΑΣΘ που παχυλά χρηματοδοτούνται με 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο από το ελληνικό δημόσιο , θέλουν να διατηρήσουν και να πολλαπλασιάσουν τα ετήσια κέρδη τους που φθάνουν τα 16 εκατ. ευρώ. Το καπιταλιστικό σύστημα  αποκρύπτει όμως το γεγονός ότι εδώ και χρόνια το ελληνικό κράτος δεν αποδίδει στα ΜΜΜ την προβλεπόμενη επιδότηση προς αυτά από τη δική μας φορολόγηση. Οι αστικές συγκοινωνίες υποτίθεται ότι πρέπει να επιδοτούνται σε ποσοστό 70%. Από το 2001 όμως δίνεται μόλις το 18% σε αντίθεση με τις ιδιωτικές μεταφορές (ΚΤΕΛ-ΟΑΣΘ) όπου δίνεται ολόκληρη η επιδότηση. Την ίδια στιγμή υπολογίζεται ότι τα χρέη μόνο 7 υπουργείων προς τον ΟΑΣΑ φθάνουν τα 500 εκατ. ευρώ για να καταλήξει σήμερα μέσω των όσων αναφέρει η σημερινή κυβέρνηση του ΜΠΑΤΣΟΚ να υποστηρίξει ότι τα ΜΜΜ είναι ζημιογόνες επιχειρήσεις και έχουν τεράστια ελλείμματα.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Φυσικοί Πόροι, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Είναι κοινωνικά αγαθά και όχι προϊόντα κέρδους. Η καλύτερη λειτουργία τους μπορεί να γίνει με την κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο και όχι με την ιδιωτικοποίησή τους.

Ένας κοινός αγώνας επιβατών και εργαζομένων στα ΜΜΜ για δωρεάν και ποιοτική μετακίνηση, μέσω πολύμορφων δράσεων στις γειτονιές, στα αμαξοστάσια, σε πρωτοβουλίες και σωματεία είναι απαραίτητος ώστε να φανεί ότι γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως για την κρίση, το χρέος και τα ελλείμματα δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι και η κοινωνία, αλλά το κράτος, οι διαχειριστές του, οι τράπεζες και όσοι κερδοσκόπησαν και κερδοσκοπούν πάνω στις ζωές μας. Δική τους η κρίση, δικό τους και το χρέος. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για το χρέος που μόνοι τους δημιούργησαν.

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΑ ΑΚΥΡΩΤΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ – ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ (ως απάντηση στις προθέσεις των αφεντικών για εθελοντές ελεγκτές)

«Αυτό που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση δεν είναι οι μεταβαλλόμενοι τρόποι διαχείρισης της κοινωνίας. Είναι οι αναλλοίωτες και ασυμβίβαστες ιδέες για την ευτυχία και τους κόσμους της. Η Εξουσία το ξέρει, όπως και εμείς..»

συνωμοσία

Στο ταξί..

“τι σας χρωστάω;”..Μου λέει, τίποτα. Τσιγάρα έχεις; Του λέω ναι, έχω πεντ'έξι..Πάρε κι αυτά, και μου δίνει ένα πακέτο. Δεν ξέρω αν είναι η μάρκα σου, αλλά τι να γίνει..Δε θέλω λεφτά, θα σου χρειαστούν- νομίζω, δηλαδή- κι αν πάλι κάνω λάθος, τι να γίνει, πρώτη φορά θα είναι; Άμε στο καλό και καλό κουράγιο..Πάνω στον Υμηττό ο ήλιος σα διαμάντι χάραζε το κρύσταλλο της νύχτας. Δυο άνθρωποι, άγνωστοι, ως τα χθες, ΣΥΝΩΜΟΤΗΣΑΝ γεμάτοι τρυφερότητα. Κάτι τέτοια πράγματα σώζουν τον άνθρωπο σ' αυτόν τον τόπο.

Χρόνης Μίσσιος. Χαμογέλα ρε, ..τι σου ζητάνε;

(σελ.148)

καθημερινές συνωμοσίες. Ή η αξία της συνωμοσίας. Ή επιτέλους μια φορά η συνωμοσία χρησιμοποιήθηκε όπως της πρέπει..Σύμπραξη για φυγή από τα αδιέξοδα που σε τραβάει η μοναξιά.

Χρόνης Μίσσιος.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, είναι από τις φορές που, κυριολεκτικά, όποιος δεν κατάλαβε, να πα να διαβάσει να μάθει.

εμπόδια

Εκεί που πας να μ' εύρεις ρίχνω ένα καινούριο φράγμα.

Δεν είναι που δε θέλω να μ΄εύρεις

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πρέπει πια να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια θα πρέπει να ξεπεράσουμε για να βρεθούμε.

Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.

Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου

μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές

αλλάζοντας το σχήμα και το χρώμα μου.

Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου για τον εαυτό μου.

Τίτος Πατρίκιος. Εμπόδια.

Ακούς? Με ακούς? Πσσστττ…ακούς?

Ακούς σου λέω? Εεεεε……ακούς?

Μα γιατί δεν με ακούς?, αφού το νιώθω ότι με ακούς…

Το βλέπω στα μάτια σου με ακούς! Αλλά γιατί δεν αντιδράς?

Αν με ακούς δείξε μου ένα σημάδι….

Αχ! Δεν με ακούς! Όχι, όχι δεν γίνεται, με ακούς!

Κούνησε τουλάχιστον το δάχτυλο σου, αφού με ακούς…

Το νιώθω με ακούς και καταλαβαίνω ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα

Αλλά εσύ δεν μου μιλάς…γιατί, έλα να μιλήσουμε!

Θέλω τόσο πολύ να τα πούμε, μίλα μου!

Δεν μπορείς ε? Το θες αλλά δεν μπορείς…

Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι που δεν μπορούμε να μιλήσουμε…

Αλλά το νιώθω ότι συμφωνούμε, θες να μιλήσεις, θες να τα πούμε

Κι εγώ ρε γαμώτο! Λοιπόν, κοίτα τι θα κάνουμε: θα μιλάω εγώ μόνο

Δεν με πειράζει, αρκεί να βλέπω στο βλέμμα σου ότι συνεννοούμαστε

Κι έτσι πάντα θα’ναι σαν να μιλάμε, θα είμαστε πάντα μαζί

Κι εγώ θα μιλάω μόνο όταν χρειάζεται. Άλλωστε τι είναι σημαντικότερο οι λέξεις ή τα συναισθήματα?

Εντάξει?

Το ήξερα ότι θα συμφωνούσες…σε αγαπώ!

Αλλά τώρα πρέπει να βγω έξω, εκεί που βρωμάει σαπίλα…

Πρέπει να μιλήσω κι ίσως κι άλλοι με ακούσουν και κουβεντιάσουμε…

Και θα τους πω και για σένα! Κι αν θέλουν θα τους φέρω να τους γνωρίσεις!

Εντάξει? Το ήξερα ότι θα συμφωνήσεις…σε αγαπώ!

Γεια! Τι κάνεις? Έχω τόσα να σου διηγηθώ…μίλησα! Και με άκουσαν πολλοί!

Όλοι ακούνε, αυτό έχω καταλάβει…απλά κάποιοι επιλέγουν να αντιδράσουν κι άλλοι όχι…

Τώρα που το σκέφτομαι….ναι! μα πως με ξεγέλασες έτσι! Το βλέπω τώρα καθαρά!

Δεν είναι ότι δεν μπορείς…είναι ότι δεν θες να μου μιλήσεις…

Προτιμάς να κάθεσαι μόνο σου, να μην μιλάς, να μην κουνιέσαι, να μην αντιδράς…

Ναι ε? και ξέρεις κάτι, πραγματικά καθόλου δεν σε λυπάμαι…

Έκανες την επιλογή σου, γιατί να σε λυπηθώ…εγώ σου έδωσα την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε, εσύ δεν θες!

Κάτσε λοιπόν εκεί βουτηγμένος στη σιωπή…εγώ δεν θα σταματήσω να μιλάω…

Μέχρι να βρω πολλούς που όλοι μαζί θα κουβεντιάζουμε και θα αντιδρούμε μέχρι να διώξουμε όλη τη βρώμα, όλη τη σαπίλα…

Τι λες? Κάτι ακούω να λες? Νομίζω ότι σε άκουσα…κουνήθηκες? Μπα…ιδέα μου…

Κάτι ψιθυρίζεις …τι όμως? Πώς? Δεν σε ακούω? Κάτσε να έρθω πιο κοντά μήπως και σε ακούσω…

Πω…βρωμάς όπως βρωμάει εκεί έξω…σαπίλα…

Τι θες? Αααα, σε νοιάζει για το τομάρι σου ε?

Ε, τι να σου πω…το πιθανότερο είναι να σε καταβροχθήσει η σαπίλα σου,

Διαφορετικά όταν εμείς τη διώξουμε κι εσύ ακόμα βρωμάς…τότε μπορεί κι εγώ η ίδια να σε διώξω…σε μισώ!

Ο τουρίστας και ο ταξιδιώτης

Η επιλογή να φύγεις γίνεται πολύ πιο εύκολη όταν μένουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα επιστροφής.

Γύρισε και τι κατάλαβε?

Σταυροπόδι στο στρώμα κοιτάζει τις φωτογραφίες της φυγής. Καργιόλα εποχή…Θα θέλε φωτογραφίες τυπωμένες να επιδέχονται κιτρινίσματος και χρονικής φθοράς. Να τις μυρίζει, να προσπαθεί να λειάνει με το δάχτυλο τις γωνίες, ξέροντας πως πέρασαν από τα χεριά όλων αυτών που άφησε πίσω.

Αντ’αυτού, το χέρι κολλημένο στο πλήκτρο κείνο του υπολογιστή, δεξί βελάκι κλικ κλικ κλικκκκκκκκκκκκκκκκκκ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Επομενη φώτο. Κάπου εκεί στο σωρό πολτοποιήθηκαν τα καλύτερα.

Μα τι συγκινητική περιγραφή…

  Λοιπόν, πίσω στο θέμα της επιστροφής.. Η της φυγής σε πρώτη φάση. Σύγχρονοι-μοντέρνοι ανθρωπούληδες  σε σύγχρονες-μοντέρνες πόλεις. Η φυγή έχει ελάχιστη βαρύτητα και είναι εναλλακτικό θέμα συζήτησης μέσα στη μόδα και στο πάθος… Μελαγχολικές, πουτανιάρικες φατσούλες ρίχνουν το βλέμμα κάτω, και τονίζουν πασπαλίζοντας με το απαραίτητο σκοτάδι τη χροιά της φωνής τους, ότι θα θέλανε να ναι ταξιδευτές, υπόγειοι καλλιτέχνες, ότι δεν τους χωράει το Εδώ και το Τώρα.. ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ!!!!

   Θα σε πάω τώρα 200 χρόνια πριν την εποχή της φωτογραφίας όταν αρχειοθετούσες την ανάμνηση στο κεφάλι σου και πήγαινες . Η πολυπόθητη φυγή είχε τη βαρύτητα μιας συχνά μη αναστρέψιμης επιλογής. Κάποιοι λίγοι διέσχιζαν τα μήκη και τα πλάτη της γης ως ταξιδιώτες και οι πιο πολλοί μετακινούνταν  αυθαίρετα στοιβαγμένοι στις ξύλινες κατακτητικές γαλέρες όταν άρχισε να χτίζεται ο νέος κόσμος(καταλήγοντας στη μορφή που τον ξέρουμε σήμερα...).

   Πλέον η πιο μακρινή απόσταση για σένα δυτικέ τσόγλανε είναι ίσως δυο μέρες μαζί με τις «χαμένες ώρες αναμονής» για την μετεπιβίβαση από το ένα αεροπλάνο στο άλλο. Φέρεις ένα κωλόχαρτο με καταγεγραμμένα τα άπαντα σου ενώ ταξιδεύεις προς το «άγνωστο» το «διαφορετικό» το «συναρπαστικό».  Αλλά σιγά!΄Ολα ίδια τα ΄χεις ξαναδεί. Στον κόσμο σου, στη τηλεόραση σου, όλα κάπως μοιάζουν. Ιδιαίτερα στοιχεία που σου έκαναν εντύπωση? Μμμμμμ….

ΝΑΙ!  « Στην τάδε περιοχή έχουν πολύ πιο μοντέρνα κινητά τηλεφωνά από εμάς! Τεχνολογία σου λέω!». « Πίνουν τσάι αντί για καφέ, φαντάσου!» «Πάρα πολύ τσάι! Σε κάτι συναρπαστικά κουπάκια ΙΚΕΑ….!!! Μακάρι να τα βρω!»

Στριμώχτηκες σε έναν κόσμο τοσοδούλη δυτικέ μου τσόγλανε. Σπρώχνει ο ένας τον άλλον, αγωνία και συνωστισμός. Από την άλλη όμως. Για δες…

 Τα σύνορα σκληρά συρματοπλέγματα, ναρκοπέδια τείχη…Λες σε μερικά χρόνια η Frontex να  φυλάει ένα τείχος που θα φαίνεται από το διάστημα, όπως το σινικό??? Αν το αφήσεις δυτικέ  τσόγλανε…

      

 Οι μόνοι αληθινοί ταξιδιώτες  ανθρωπούλη της δυτικής εύφορης κοιλάδας  είναι εκείνοι που ζώνονται τα παιδιά τους  και λιώνουνε τα πόδια τους σε ατελείωτα χιλιόμετρα προς την επιβίωση-εξαθλίωση. Έχει πόνο, κούραση μιζέρια, θανατικό καρτέρι το ταξίδι τους. Και ίσως να θελήσουν να σε κατασπαράξουν επιβάτη της πρώτης θέσης, λάτρη της φυγής με ημερομηνία λήξης. Να σε κατασπαράξουν  για τη λεηλασία στον τόπο τους για τα τείχη που βοήθησες να ορθώσουν,για να πετάς από πάνω φακελωμένος τσεκαρισμένος μέχρι την επιστροφή από το επόμενο σκατένιο σου ταξίδι. Τουρίστα!



Απο Δ

 

Τίτλος 1. Σκόρπιες σκέψεις

Τίτλος 2. Σκόρπιες σκέψεις περί νόμων και τρόμων

Τίτλος 3.Λεξικό εννοιών ευρείας χρήσης και κρίσης.

• Ο τρομοκράτης είναι κάτοχος κάποιας ιδέας ή τουλάχιστον κάποιας τεχνικής.

          Ο τρομολάγνος είναι ανώμαλος.

• Τρομοϋστερία. Ανίατη ασθένεια. Εμφανίζεται αποκλειστικά σε εθνόκαυλους, στρατόκαυλους, δημοσιοκάφρους. Είναι άκρως μεταδοτική. Πλήττει και άμυαλους και ασυνείδητους, τηλεπρεζάκια και “εμπιστεύομαι-το-κράτος”άκηδες. Μεταδίδεται με Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης¹ και με κρίσεις πανικού στη θέα διερχόμενων περιπολικών, με φράσεις “τέτοιος είναι”, “με πάλι πορεία έχει θα μου κάψουν το αυτοκίνητο”, με “αν δε φάνε ξύλο αυτοί ποιοι θα φάνε”², “καλά τους κάναν και τους σάπισαν στο ΑΤ” που εκτοξεύονται μέσα σε ΜΜΜ, με “τον πήγα σήμερα στα Πετράλωνα και δε μου φάνηκε περίεργος που να φανταστώ ότι αυτός χθες θα μετέφερε βόμβα, θα είναι επαγγελματίας για να μην του φαίνεται” ταξιτζήδων, με “τι δουλειά είχε 15 χρονών στα εξάρχεια, δεν ήξερε ότι ήταν επικίνδυνο” και “γιατί πέρασες από τα εξάρχεια” γενικώς και “πώς να κοιμηθώ ήσυχος με τους πακιστανούς και τους βούλγαρους στο διπλανό διαμέρισμα” ρατσιστών- ενοίκων. Τα συμπτώματά της απαλύνονται με ταβόρ και πρόζακ, όπως και κάθε υστερίας, είναι άκρως επικίνδυνη και αυτοκαταστροφική για όποιον τη φέρει και δεν είναι / αισθάνεται κάτοχος κάποιας εξουσίας.

Εμβόλιο: η αντιπληροφόρηση.

Επεξήγηση1. Αναφέρονται και ως Μέσα Μαζικής Εγκεφαλικής αποτέφρωσης, απανθράκωσης, πολτοποίησης, Μέσα (πρόκλησης) Μαζικών Εγκεφαλικών, Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης κ.α.

Ερώτηση 2. Ποια είναι η ελάχιστη ημερήσια ποσότητα φάπας και γκλοπιάς και κλωτσιάς που οφείλει το κράτος να μοιράζει στους πολίτες ώστε να διατηρείται το κράτος ασφάλειας?

• Τρομονόμος: είναι ένας τρομοκρατικός νόμος.
  Είναι εμπνευσμένος από την ίδια μούσα που ενεπνεύσθει και ο ΜΑΤάς που είπε σε 300 άτομα, με 5000 κόσμο πορεία από πίσω, 1 υπουργείο Μακ.Θρακ. εν αποστρατεία μπροστά και 20 δικηγόρους νοτιοανατολικά του “καθίστε κάτω θα σας σκοτώσουμε όλους”.
  Ομοίως, σε όλους αναφέρεται και ο αναφερθείς νόμος και ομοίως θα μας κλ**ει τ αρχ******ια.
• Κουκουλονόμος: είναι ένας νόμος ενός κράτους που άλλους θέλει να πιάσει και άλλους πιάνει και στο τέλος κάπως τα κουκουλώνει ή μ' αυτούς που έχει πιάσει, όλο και κάτι κουκουλώνει.
• Δολονόμος: είναι ένας νόμος που δεν έχει βγει ακόμα.
  Ούτε και θα βγει ποτέ. Είναι μια (καλή ) ιδέα.
  Είναι υπέρ της αυτοδικίας και σκοτώνει μπάτσους.

                                                                                 

Η ζωή..

Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Ούτε και εύκολη. Ούτε άδεια, ούτε γεμάτη.. η ζωή είναι έννοια. Είναι κάτι που υπάρχει είτε εσύ το χαρακτηρίσεις, είτε όχι. Και αυτοί που ποτέ δεν έμαθαν τη λέξη, και αυτοί, υπήρξαν. Αυτό που σου συμβαίνει και τέλος πάντων, κάπως έγινε και κάποιος λαδώθηκε, και πήρες εσύ την άδεια παραμονής και έφτασες εδώ είναι κάτι δεδομένο, που υπήρχε πριν και θα υπάρχει και μετά και ή το πεις ή δεν το πεις, ή το φωνάξεις ή το ονομάσεις ή το βρίσεις ή το καλοπιάσεις,  το ίδιο του κάνει.

Η κακοτυχία σου είναι ότι ήρθες ως Άνθρωπος (κι αυτό γιατί ως τέτοιος μιλώ, δεν ξέρω τι σκέφτεται μια κότα ή ένας φύκος.. μπορεί να είναι και καλύτερα μπορεί και χειρότερα) Η ανθρώπινη φύση, ναι, είναι δύσκολη. Άντε να διαχειριστείς εσένα, τους άλλους, το κεφάλι σου, αυτά που κατά καιρούς σου εμφανίζονται ως πλήρεις εικόνες αλλά κανείς άλλος δεν τις έχει δει και ούτε εσύ τις έχεις δει με το οπτικό νεύρο,ναι αυτό το ξέρεις, και αυτό είναι το κακό, γιατί συνήθως φαίνονται τόσο ωραία και αφού τα έχεις δει κάπως γιατί να μη μπορούν να τα δουν και οι άλλοι? Και όλα αυτά μοιάζουν τόσο πολύ με αυτά που έχεις ακούσει να αποκαλούνται ως ιδέες, και ακόμα, πώς να τα βγάλεις πέρα με εκείνα τα μουδιάσματα που δεν τα αντέχεις, είτε προέρχονται από αεράκι ανοιξιάτικο είτε από σκέψη φθινοπωρινή. Και εσύ προσπαθείς να την παλέψεις. Ποια,μωρέ, να παλέψεις?? Άλλος κόσμος μέσα, άλλος έξω και συ στη μέση.

Σώμα ανεξάρτητο. Πνεύμα ανεξάντλητο. Κόσμος ανεξήγητος.

Κι εσύ? Ποιος απ΄τα 3 είσαι? ...”είσαι”.. Άλλη λέξη χωρίς νόημα.

Η πρώτη αυτοπροσδιοριστική που μαθαίνεις, για να μάθεις τελικά να την κυνηγάς αιωνίως γύρω από το δέντρο. Αυτή που όπως και να τη χρησιμοποιήσεις ποτέ δεν θα σημαίνει τίποτα.

• “είμαι.. Άνθρωπος.” -Και τι είναι άνθρωπος..??
  

• ωραία.. “Είμαι.. ον.” - Ον είναι κάτι που ζει..τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις?
• Είμαι.. ο Γιώργος. - Αυτό κι αν δε σημαίνει τίποτα.
• Είμαι καλός. - Για ποιόν ?
• Είμαι κακός. - Για ποιον?
• Είμαι άσχημος. - Τι είναι άσχημος?
• Είμαι στη φυλακή... (Αλλά γιατί αισθάνομαι ελεύθερος?)
• Είμαι ελεύθερος... (και γιατί αυτό το σώμα πατάει το δικό μου?)
• Είμαι ζωντανός... - Γιατί οι πεθαμένοι τι νιώθουν?

Τόσα χρόνια καριέρας και συνύπαρξης όντων που αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι και κανένα αποτέλεσμα συνεννόησης. Χρόνια επιστημών και ανακαλύψεων για να καταφέρουμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε με την άλλη άκρη του πλανήτη και άντε και μιλήσαμε και τελικά να μάθουμε τι καιρό κάνει τώρα στη Ν.Υόρκη.

Χρόνια προσπαθειών κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι προσπαθούμε μήπως κάποια στιγμή, με λίγη προσπάθεια, οι προσπάθειές μας ευοδώσουν και καταφέρουμε προσπαθώντας, να Συνυπάρξουμε. Και καταφέρει επιτέλους το ανεξάντλητο πνεύμα να πείσει το ανεξάρτητο σώμα να πορευτούν σε μια ολότητα και πάψει ο περιβάλλων χώρος να είναι ανεξήγητος. Και πάψει το δικό μου πνεύμα να προκαλεί πόνο στο δικό σου σώμα και πάψει το δικό μου πνεύμα να προκαλεί αμφιβολία στο δικό σου πνεύμα και πάψει το δικό μου σώμα να πατάει πάνω στο δικό σου σώμα. Και αρχίσει το δικό σου πνεύμα να προσφέρει και να παίρνει από και να συμπληρώνει και να συνοδεύει και να κυνηγάει και να αγκαλιάζει και να θαυμάζει και να πειράζει και να εξαντλεί και να ξαναγεμίζει το δικό μου πνεύμα. Μπας και αρχίσουμε να συνεννοούμαστε.

Και η συνύπαρξη και η επικοινωνία, η βαθιά και αληθινή με τους άλλους, δεν είναι παρά η μόνη οδός προς την αιωνιότητα. Είτε για την έκρηξη που μας προσφέρει η επικοινωνία -που δεν χαρακτηρίζεται κάπως, ούτε περιγράφεται, αλλά μόνο ενσαρκώνεται -και που όχι απλά μοιάζει, αλλά είναι η ίδια με την αρχική έκρηξη της γέννησης της σύμπαντος, γιατί και έτσι αποδεικνύεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται (και ότι φέρουμε μέρος του κόσμου που είμαστε προσωρινά μέλη )και από αυτές τις εκρήξεις μας είναι που γεννιούνται, γεννάμε, νέους κόσμους. Είτε από το ματαιόδοξο παρόν μας ως λέξη- φράση- αντίδραση- συμπεριφορά του παρελθόντος, εν μέσω συνύπαρξης και επικοινωνίας ατόμων του μέλλοντος, όταν το σώμα μας, σίγουρα, θα έχει γίνει..μέρΗ της φύσης. 

 μηδενίστης και ονειροπόλος και άλλα χωρίς νόημα, ουσία, αφορμή, αιτία που έτσι που μιλάω σιγά μην καταλάβει ποτέ κανείς τι ήθελα να πω (μηδενιστής) με μεγαλύτερο όνειρο να καταλάβει κάποτε κάποιος τι είπα (ονειροπόλος- ουτοπιστής-παρενθεσάκιας) και που αν τελικά γίνει αυτό θα αρχίσω να ανησυχώ ότι δεν είμαι πια ο εαυτός μου (μηδενιστής -διαταραγμένος)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ…Η ΜΗΠΩΣ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ??

Κανελοπούλου
Κουμής
Μπουλ
Καλτεζάς
Κανδανολέων
Κίκερης
Τζίτζης
Γιάκας
Ναμπούζι
Μουράτης
Μέξης
Μπουλάτοβιτς
Λεωνίδης
Χριστόπουλος
Σελνίκου
Μαραγκάκης
Γρηγορόπουλος
Φούντας
Έρικα....
κι άλλος....κι άλλη...κι άλλοι...κι άλλοι.......

“Η «δημοκρατική» κυβέρνηση και η αστυνομία έλυσαν το πρόβλημα: στέλνουν τα ΜΑΤ και τις αύρες τους, που εφορμάνε αλαλάζοντας και χτυπώντας τα ρόπαλά στις ασπίδες τους σαν νέοι κανίβαλοι, κατατρομοκρατούν το λαό, ξυλοκοπούν βάναυσα με τα ρόπαλά τους όποιον βρουν μπροστά τους, χυδαιολογώντας και βρίζοντας, πνίγουν όλο τον κόσμο στα δακρυγόνα ρίχνοντας τα όπου μπορούν και εναντίον όλων…”

Κι αν είναι δεδομένο ότι ο στόχος είναι πολύ πιο ισχυρός και ότι αυτά τα καθίκια αποτελούν απλά πιόνια του συστήματος, κάποιες φορές εν καιρώ πολέμου η εκδίκηση και οργή ξεχειλίζει. Τις περισσότερες φορές μπορεί αυτά τα συναισθήματα μετουσιωμένα σε πράξεις να ανάψουν το φυτίλι για το δρόμο χωρίς επιστροφή...

“Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε ένα από τους βασικούς αρχηγούς τους, τον υποδιοικητή των ΜΑΤ …”

Υπόθεση αστυνομικών Πέτρου & Σταμούλη

5η Προκήρυξη 17Ν, 16/1/1980

Ο ΦΡΑΠΕΣ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΟΞΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ

‘’ΚΑΛΗΜΕΡΑ!’’

Και ξέρεις ότι η μέρα δεν έχει καμία διάθεση να σου κάνει το χατίρι και να μεταμορφωθεί σε ευχάριστο κλόουν, αλλά ούτε καν σε ένα απλό χαμόγελο του ενός δευτερολέπτου.

Σε εκνευρίζει τόσο που πριν προλάβεις να συλλαβίσεις τους ένρινους ήχους της ξεχνάς να αναπνεύσεις!!!

Ξεχνάς τόσο.. που ξεχνάς και ο κύκλος δεν βρίσκει την έξοδο κινδύνου.

Πώς να προλάβεις να φτάσεις στο Λ , Μ, Ρ όταν το οξυγόνο μόλις που κινεί τον θώρακα σου ώστε να ακουστεί το «κααα» και να τονιστεί  κυρίως το «ααα»!!!

Ευτυχώς «ααα»! Η προσωρινή (ελπίζοντας) και νέα-εξελιγμένης μορφής αναπνοή. Χαρακτηρίζει τα είδη με ανεπτυγμένο αίσθημα φόβου και μειωμένη απώλεια στρεσογόνων ορμονών.

Αποφασίζεις. Βουβά. Αυτή διαθέτω και με αυτή θα συνεχίσω..

Είναι εκείνοι οι λόγοι της επιβίωσης που σε οδηγούν σε αυτή την αγωνιστική (παρ’ όλα αυτά) απόφαση.

Σφίγγεις τα δόντια και τα ανοίγεις μόνο γιατί θυμήθηκες για λίγο την αναπνοή σου.

Βγαίνεις και ξεκινάς…

Εκεί.. κάπου στο δρόμο.. μεταξύ κάμπου και ακαμψίας, αρχίζεις να παρατηρείς…

Αρχικά τα σύννεφα, τον καιρό, τα άλλα αυτοκίνητα, τους ανθρώπους τα δέντρα και τις υπόλοιπες κοινότυπες εικόνες ή κοινώς παπαριές , που παρατηρούμε κάθε φορά που εναγωνίως περιμένουμε ως εκ θαύματος να μας λυτρώσουν από τις αγωνίες μας και τους φόβους μας..(και μόνο λόγω αυτού του γεγονότος χρησιμοποιείται ο επιστημονικός όρος ‘’παπαριές’’)

Κάτι διαφορετικό ξαφνικά συμβαίνει και η κοινοτυπία-παπαριά αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον…

«Αυτοό  είναι!!!»

      αναφωνείς, φυσικά από μέσα σου-άηχα- καθότι μη τα θέλουμε και όλα δικά μας..η αναπνοή παραμένει στο «ααα» και σβήνει.

«ΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ, ΜΕ ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΚΑΛΑΜΑΚΙ, ΣΚΑΡΦΑΛΩΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΨΗΛΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ»

Αναρωτιέσαι μήπως η μειωμένη ποσότητα οξυγόνου δημιουργεί μια κατάσταση τριπαρίσματος και τρέλας…

Ίσως.. αλλά συνεχίζεις τη συλλογιστική πορεία που δημιούργησε η εικόνα «του φραπέ στο δέντρο»

ΔΕΝΤΡΑ, απογυμνωμένα από τα φυσικά τους στολίδια (περιττά γι’ αυτή την εποχή), σχεδόν ακίνητα και σε αυτό το χρώμα της γης δημιουργούν έντονες τεμνόμενες γραμμές στο συνεχώς μεταβαλλόμενο οπτικό σου πεδίο.

Δέντρα μικρά και μεγάλα, σε διάφορες αποχρώσεις της γης, με πολλές κατευθύνσεις αλλά όλα –μα όλα- με τα γυμνά κλαδιά τους σαν χέρια απλωμένα προς τον ουρανό,

ΧΕΡΙΑ απλωμένα που ζητάνε βοήθεια, χέρια απλωμένα που χαίρονται και ευχαριστούν, χέρια που αναζητούν, χέρια που περιμένουν, χέρια που απορούν, χέρια έτοιμα για οποιοδήποτε κακό, χέρια που απολαμβάνουν, χέρια που υποφέρουν…………

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ακίνητοι με χέρια απλωμένα που λαχταράνε να βγει το συναίσθημά τους από τις ‘’οπές’’ των ακροδαχτύλων τους για να το μοιραστούν, για να σκορπίσει  και να μείνει ή για να σκορπίσει και να φύγει.

ΣΕ ΥΠΟΞΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΤΣΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ.

Σε ένα δέντρο αντιστοιχούν πολλά κλαδιά άρα και πολλά χέρια-πολλοί άνθρωποι.

Όλοι κάτι αφήνουν.

Τον αναστεναγμό τους, το χαμόγελό τους, την ιστορία τους, το δάκρυ τους, το φιλί τους, το αποτύπωμά τους..

Όλοι κάτι αφήνουν.

Στολίζονται τα δέντρα με τα απομεινάρια μας. Κλαδιά χειμωνιάτικων δέντρων με μικρά αλλά πολλά στολίδια-καταθέσεις του καθενός μας. Σαν μινιμαλιστικό και νέου ρεύματος décor.

Όλοι κάτι αφήνουν.

Αόρατο ή ορατό. Την αναπνοή τους  ή το  άδειο ποτήρι του  φραπέ τους.

Έτσι το δέντρο είτε σαν σωλήνας υδρορροής που καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα τα ρουφάει και τα πνίγει όλα προς τα έγκατα της γης είτε σαν έξοδος αερίων τα διοχετεύει στον ουρανό.

Τίποτα δεν χάνεται, απλά αφήνεται..  ελεύθερο…

Όλοι κάτι αφήνουν.

Την ελευθερία της αναπνοής τους ή την ανία της πρωινής δουλείάς (που συνοδεύεται πάντα με βιαστικό φραπέ στον δρόμο).

Όλοι κάτι….

Με έκπληξη παρατηρείς πως ο ρυθμός τις αναπνοής σου επανήλθε σχεδόν στα φυσιολογικά του επίπεδα!!!

Αλλά τα περίεργα δεν σταματούν…

Ξαφνικά νιώθεις πως έχεις περισσότερη ‘’δύναμη’’  σε σχέση με πριν.

ΕΙΔΕΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΦΡΑΠΕΣ?? ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ.. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΝΤΡΑ…

                                                                                      Ping-bong

?

Καθότι, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε δύσκολοι ως Άνθρωποι και αποδεχόμαστε ως συνοδοιπόρους μας, άτομα αυστηρώς επικριμένα και φιλτραρισμένα, ως κατόχους των ιδιαιτέρων ανθρώπινων χαρακτηριστικών, και μη μπορώντας να αποδεσμευτούμε από την κλίμακα αξιολόγησης, ως χρόνια καταδικασμένοι υπήκοοι σε αυτήν, ελευθερώνουμε το πνεύμα μας και θέτουμε νέα κριτήρια:
Μετά από ένα, κατά τα λεγόμενά μας και των υπολοίπων, μεγάλο βράδυ,οι βαθμίδες αξιολόγησης κρίνονται ως εξής:

Καλώς : έχω βρει το κατάλληλο κλειδί από την αρμαθιά - στέκομαι στην είσοδο του στενού.

Λίαν καλώς: έχω βρει την οικοδομή που στεγάζεται το σπίτι μου - ανοίγω την εξώπορτα

Άριστα: έχω βρει το διαμέρισμά μου, έχω βάλει το κατάλληλο κλειδί στην κλειδαριά και έχω μπει στο σωστό σπίτι.

(έχω περάσει πάνω από τη βάση, φτάνοντας στην άκρη του στενού με τα πόδια ή έχοντας καταφέρει να πάρω, έστω και μετά από 2 ώρες, το 78Ν. Στην περίπτωση που τα έχω καταφέρει όλα αυτά και έχοντας πάνω μου όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα, χωρίς να κατηγορείται αυτή τη στιγμή κάποιος άλλος πέρα από τον σαμποταζιέρη εαυτό μου που βγάζει το 5άευρο και του πέφτει το κινητό από την τσέπη ή το αντίστροφο, τοποθετούμαι στις πρώτες υποψηφιότητες για το βραβείο αυτοσυγκέντρωσης υπό, κυριολεκτικά, απάνθρωπες συνθήκες..)

Κάποτε η ταχύτητα διενέργειας όλων των παραπάνω αποτελούσε το ιδανικότερο κριτήριο..

Στην ηλικία μας,και μόνο η αυτοεξυπηρέτηση είναι μεγάλο προνόμιο..

  http://www.youtube.com/watch?v=Jb4d_e87f48

δεν ξέρω αν συνδέεται ή όχι..όταν τα σκεφτόμουν, αυτό άκουγα..

                                                                                                                                   

πεαψε ον εαρτη

κάτωθι, διατίθεται αρχειακή εμπεριστατωμένη νομική κατάθεση, ανασυρμένη από τα σκονισμένα χέρια των καταγεγραμμένων και εκλεγμένων ως αντιπρόσωποι των εαυτών τους παμψηφεί και τιμημένων μηδενός εξαιρουμένου με την εκλογική διάκριση του αξιώματος της αυτοδυναμίας, blόggερs.

http://www.youtube.com/watch?v=qkiLiSs4gJk&feature=related

Tέτοια αστυνομία θέλουμε
Κάπου στο 4 και εκεί γύρω γύρω είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε..!!!!!

T.V. ΠΡΕΖΟΝΑ

Κάποτε η τηλεόραση άνοιγε πουρνό-πουρνό και έκλεινε μετά τα μεσάνυχτα. Με την εικόνα ενός ασπρογάλανου πανιού να ανεμίζει και με βουκολική μουσική υπόκρουση να σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη της ευγενικής προσφοράς μαστούρας του κράτους προς όλους ανεξαρτήτως τους ευυπόληπτους πολίτες του…

Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν…ή μήπως όχι? Είναι σίγουρο ότι το ασπρογάλανο πανί δεν υπάρχει πια. Τουλάχιστον σαν εικόνα, γιατί κατά τ’άλλα όλα υποκλίνονται σε αυτό. Όσον αφορά το βουκολισμό, σίγουρα δεν υπάρχει υπό τη μορφή τραγουδιού, αλλά όλοι μπορούμε να τον διακρίνουμε σε δημοσιοκάφρικα καθικάκια και σε γελοία σήριαλ.

Το θέμα είναι ότι ο ρόλος της τηλεόρασης σήμερα αναδύθηκε σε πρωτευούσης σημασίας για τη χειραφέτηση της κοινής γνώμης. Παλαιότερα, η εφημερίδα, το ραδιόφωνο άφηναν κάποια περιθώρια σκέψης και συζήτησης με τους συνανθρώπους μας. Αντίθετα σήμερα, έπειτα από χρόνια εμπειρίας οι καναλάρχες έχουν τη δύναμη να χτίσουν συνειδήσεις. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να φτιάξουν μια εικόνα, να μεταδώσουν μία είδηση ώστε να πιστεύεις ότι όχι μόνο έχεις ακούσει όλες τις πτυχές της ιστορίας, αλλά είσαι πλέον γνώστης του συγκεκριμένου θέματος με πλήρως εμπεριστατωμένη γνώμη και η απόφαση σου να «τα χώνεις» εκ του καναπέος είναι η σωστή!!

Στον χρόνο, λοιπόν, που το σημερινό καθεστώς σου έχει ορίσει ως «ελεύθερο», χωρίς εργασία – σχολείο και όλων όσων συνιστούν υποχρεώσεις ολοκληρώνεται το ξερίζωμα της καθημερινής ζωής. Δεν υπάρχει κανένας παραδοσιακός δίαυλος επικοινωνίας με αποτέλεσμα να δεχόμαστε χωρίς αντίδραση την αυτοανακύρηξη των ΜΜΕ ως τα μόνα αρμόδια για τις κοινωνικές-ανθρώπινες υποθέσεις. Τα μεγαλοαφεντικά (αιώνια υποχείρια πολιτικών συμφερόντων) διαχέουν τον κοινωνικό ύπνο, τροφοδοτούν την παθητικότητα, σπέρνουν τη σύγχυση και εμπορεύονται τον πόνο διαφόρων αφελών.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτελεί δόγμα πλέον πως όσα δεν προβληθούν από τα ΜΜΕ δεν υπήρξαν ποτέ…Και αν κάποια από αυτά καταφέρουν και ακουστούν η απονοηματοδότηση και η συκοφάντηση αναλαμβάνουν τα ηνία.

Έτσι, ζούμε σε ένα επίπλαστο κόσμο, που το βίωμα απουσιάζει και υπάρχει μόνο η αναπαράσταση. Ερωτευόμαστε εικόνες, προσπαθούμε να μοιάσουμε σε πρότυπα, να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις στη μόδα και κάποιο συγκεκριμένο life style.

Σε όλο αυτό το καλά σχεδιασμένο σύστημα ΜΜΕ, οι κρατούντες απολαμβάνουν τόσο τα χρηματικά οφέλη όσο και την ιδεολογική υπεραξία της συνειδησιακής αποχαύνωσης, καθώς ανάμεσα σε όσα προαναφέρθηκαν  μεσολαβούν οι διαφημίσεις.

Η ξεγνοιασιά που υπόσχονται οι ολιγοήμερες διακοπές έναντι του καθημερινού βιασμού, η παροδική λήθη που προσφέρει το clumbing, η απούσα από την καθημερινή ζωή ένταση που διαχέεται στις γηπεδικές κερκίδες…όλα αρχίζουν και τελειώνουν με βασικό σύνθημα : καταναλώστε χρόνο, χρήμα, ευτελή όνειρα και ψευδαισθήσεις. Κυρίως όμως: καταναλώστε τον ίδιο σας τον εαυτό!

Επειδή η ζωή θα μπορούσε να είναι μια φάρσα ή ένα κακόγουστο αστείο κι εμείς κάποιες/οι τρελές/οι, προτιμάμε να ζούμε διασκεδάζοντας, να ονειρευόμαστε έρωτες, τέρατα και σύμπαντα, αποκυήματα της φαντασίας, παραπονιάρηδες να στήνουμε μάχες με τα προσχήματα του κόσμου…Ακολουθώντας μια ζωή χωρίς παντόφλες και παράλληλες γραμμές. Ενάντια σε κάθε σύστημα και αρχή…Που και που χασμουριόμαστε μπροστά στο άγχος του επίδοξου καριερίστα…ανάμεσα στις αναμνήσεις και στις προσδοκίες διαλέγουμε το τώρα, τη φευγαλέα και αέναη στιγμή, αυτή που προσπαθούν να μας αφαιρέσουν, κλοτσώντας μας στα εργαστήρια μαζικής κλωνοποίησης (οικογένεια-εκπαίδευση-κατάρτιση-θρησκεία-εργασία-αποστειρωμένηη τέχνη-ΜΜΕ) επιτυχημένων ανίδεων υπηκόων, ανίκανων να ακούσουν την πείνα τους.

ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ. ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΑ ΣΑΠΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΑΠΟΤΕΦΡΩΘΕΙ.

Κοίτα τους δρόμους! Τι προκλητική ομορφιά…Λοιπόν, συνεχίζουμε το παιχνίδι…

«Μια εποχή στην κόλαση», Ρεμπώ.

Για όσους ψάχνουν τον δρόμο τους μετοικίζοντας, ξεχνώντας προσπερνώντας.Αυτό είναι!Ζω

Βρήκες το δρόμο σου, ή η αναζήτηση αυτού είναι που σε ανανεώνει. Πόσο όμορφη κίνηση αυτή όταν με τον αντιχείρα σου ακουμπάς  το λαιμό σου σαν να παίρνεις τον σφυγμό σου να δεις αν ο ρυθμός σου ταιριάζει εδώ.

Τίποτα δεν έμεινε. 

Μετα από χρόνια αποκαΐδια, ανασηκώνονται από τον αέρα που φτιάχνουν τα ποδιά σου, και λερώνουν την άκρη σου.

Χάθηκα κι απόψε σε ατελείωτες κουβέντες, ποιήματα, τσιγάρα. Μου μίλησες για την ποίηση των ξηρών καρπών κι εγώ γελούσα. Αγαπούσα αλλά καθόλου. 

Κι εσύ, κι εσύ, κι εσένα, κι εσένα.

Μπορώ να σκεφτώ τις κινήσεις αργά και πιο πολύ τις πτώσεις. Τις  κινήσεις που εσύ δεν ορίζεις. Μ’ αρέσει η ‘απόλυτη’ ησυχία, εκεί που ακούγεται ο κλεφτής να γρατζουνά το ξύλο του γραφείου. Το πώς αλλάζουν τα γράμματα μου μετά από σένα.

Μια λέξη, μια λέξη. 

Κι άλλη και φτάνω στον πάτο της σελίδας.

Θα ‘ρθει, θα ‘ρθει, χάθηκε για λίγο στην απτή διάσταση του χρόνου. Εκει πίσω από απ’το δέντρο γλείφει τις άκρες των μαλλιών του.

‘Άσε έκλεισε κι εκείνος ο τόπος.

Κι εκείνος, κι εκείνος.

Έμεινε μόνο η ολοστρόγγυλη θάλασσα ‘Ένα απόγευμα, ότι πέθανε στον αφρό θα έρθει να σου ζητήσει τα ρέστα. Πλήρωσες το ταξίδι των άλλων κι έμεινες χωρις εισητήριο για την δική σου περιπλάνηση. Ένα δεν θέλω. Nα είμαι τετριμμένη. Aυτό δεν θέλουν όλοι, για αυτό είναι όλοι τόσο.

Θυμήθηκες εκείνο το μεταλλικό κουτί με τα δύο ταφ και όχι με τα δύο λάμδα που είχε μέσα του τη γνώση που μαζέψαμε με κόπο, όταν ο κήπος γέμιζε με αηδόνια κι εγώ στεκόμουν ακίνητη να ζώ τη ζωή τους, στο δικό μου χρόνο. Σε πέντε, δέκα μέρες θα είναι έτοιμα να πετάξουν κι εγώ θα έχω περάσει άλλη μια βδομάδα καρφωμένη στη γη.

Έκλεισε, αρχή. 

Απο Δ.

Φουσκομαχίες ή η ροη της αλλαγής

Τοποθετήσου μέσα σε ένα σκηνικό με φουσκωτά παιχνίδια, παλάτια, κάστρα, μέσα στα οποία μπαίνεις με τις κάλτσες η ξυπόλυτος. Χοροπηδάς στους τοίχους, κατεβαίνεις τους ορόφους από την τσουλήθρα στο παράθυρο και ανεβαίνεις από πουπουλένια σκαλοπάτια.

Σκέψου τώρα..

Συλλογίσου μια μικρή τρυπίτσα στο μοναδικό (δικό σου λέμε !) φουσκωτό παλάτι-παιχνίδι- οίκημα. Δεν είναι φανερή και ο αέρας χάνεται πολύ πολύ αργά.

Στα 100 χρόνια ύπνου της ωραίας κοιμωμένης  στην παραμυθοχώρα-παραμυθοκράτος που βρίσκεσαι στέκει ακόμη ακμαίο.

Σε 1.000 χρόνια βουλιάζουν τα πόδια σου λίγο πιο βαθειά αλλά κρατάει όρθιο ακόμη. Χωρίς την παλιά του αίγλη όμως, όχι τόσο σφιχτό και δεμένο.

Σε 1.000.000  χρόνια βλέπεις πρώτη φορά την αλλαγή.

Η εικόνα της φθοράς.

 Βλέπεις: Οι πύργοι κρέμονται στο πλάι, δεν μπορείς να ανέβεις τους ορόφους, η τσουλήθρα σπάει στη μέση.

Ξαπλώνεις στην αυλή του παλατιού και αποφασίζεις επιτέλους να κάνεις μια προσπάθεια να αντιληφθείς τη ροή της αλλαγής- μέχρι τώρα η αντίληψη της αλλαγής συνεβαινε ξαφνικά-ένα πρωί δεν ήταν όπως 1000 χρόνια πριν!

Ξαπλώνεις λοιπόν και απλώνεις τα άκρα σου σαν αστερίας.

Ακούς έναν απειροελάχιστο συριγμό σαν ήχος που κάνει ο εγκέφαλος σου. Τα χέρια και τα πόδια σου, το κεφάλι σου, τα σημεία στα οποία μοιράζεται το βάρος του σώματος σου βουλιάζουν με την πιο αργή ταχύτητα του κόσμου τον αμοιβάδων.

Που να καταλάβεις!

Πάντως πλέον ξέρεις ότι σε άλλα 1000 χρόνια θα ακουμπάς το δάπεδο από κάτω και όλο το λαστιχένιο σου παλάτι-παιχνίδι-οίκημα θα έχει τυλιχτεί γύρω σου και θα σ’ έχει καλύψει.

Απο Δ.