<<Για πολλά χρόνια συνέχιζα να διατηρώ δημόσιες σχέσεις με τον Παντοδύναμο' στην ιδιωτική μου ζωή έπαψα να τον συναναστρέφομαι. Μια φορά μόνο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι Εκείνος υπήρχε. Έπαιζα με τα σπίρτα και έκαψα ένα μικρό χαλί' ετοιμαζόμουν να καλύψω το κακούργημά μου, όταν ξαφνικά με είδε ο Θεός κι ένιωσα το βλέμμα του στο εσωτερικό του κεφαλιού μου και στα χέρια μου΄ στριφογύριζα στο μπάνιο, φρικτά ορατός, ζωντανός στόχος. Η αγανάκτηση με έσωσε: έγινα έξαλλος με αυτήν την αγενέστατη αδιακρισία, βλασφήμησα, μουρμούρισα σαν τον παππού μου: “ Που να πάρει ο διάολος το διάολο”. Δεν με ξανακοίταξε ποτέ.

Μόλις διηγήθηκα την ιστορία μιας χαμένης έκκλησης' είχα ανάγκη το Θεό , μου τον έδωσαν, τον έλαβα δίχως να καταλάβω ότι τον αναζητούσα. Επειδή δεν μπόρεσε να ριζώσει στην καρδιά μου, φυτοζώησε μέσα μου για λίγο και μετά πέθανε. Σήμερα όταν μου μιλούν για Αυτόν, απαντώ με το διασκεδαστικό και δίχως τύψεις ύφος γηραιού γόη που συναντά μια πρώην γόησσα: “Αν δεν είχε συμβεί εκείνη η παρεξήγηση, εκείνο το λάθος, εκείνο το απρόβλεπτο συμβάν πριν από πενήντα χρόνια, κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει μεταξύ μας”. >>

                                                                                                                        J.P. Sartre, οι λέξεις 

                                                                                                 

                                                                                                      bang bank