Τοποθετήσου μέσα σε ένα σκηνικό με φουσκωτά παιχνίδια, παλάτια, κάστρα, μέσα στα οποία μπαίνεις με τις κάλτσες η ξυπόλυτος. Χοροπηδάς στους τοίχους, κατεβαίνεις τους ορόφους από την τσουλήθρα στο παράθυρο και ανεβαίνεις από πουπουλένια σκαλοπάτια.
Σκέψου τώρα..
Συλλογίσου μια μικρή τρυπίτσα στο μοναδικό (δικό σου λέμε !) φουσκωτό παλάτι-παιχνίδι- οίκημα. Δεν είναι φανερή και ο αέρας χάνεται πολύ πολύ αργά.
Στα 100 χρόνια ύπνου της ωραίας κοιμωμένης στην παραμυθοχώρα-παραμυθοκράτος που βρίσκεσαι στέκει ακόμη ακμαίο.
Σε 1.000 χρόνια βουλιάζουν τα πόδια σου λίγο πιο βαθειά αλλά κρατάει όρθιο ακόμη. Χωρίς την παλιά του αίγλη όμως, όχι τόσο σφιχτό και δεμένο.
Σε 1.000.000 χρόνια βλέπεις πρώτη φορά την αλλαγή.
Η εικόνα της φθοράς.
Βλέπεις: Οι πύργοι κρέμονται στο πλάι, δεν μπορείς να ανέβεις τους ορόφους, η τσουλήθρα σπάει στη μέση.
Ξαπλώνεις στην αυλή του παλατιού και αποφασίζεις επιτέλους να κάνεις μια προσπάθεια να αντιληφθείς τη ροή της αλλαγής- μέχρι τώρα η αντίληψη της αλλαγής συνεβαινε ξαφνικά-ένα πρωί δεν ήταν όπως 1000 χρόνια πριν!
Ξαπλώνεις λοιπόν και απλώνεις τα άκρα σου σαν αστερίας.
Ακούς έναν απειροελάχιστο συριγμό σαν ήχος που κάνει ο εγκέφαλος σου. Τα χέρια και τα πόδια σου, το κεφάλι σου, τα σημεία στα οποία μοιράζεται το βάρος του σώματος σου βουλιάζουν με την πιο αργή ταχύτητα του κόσμου τον αμοιβάδων.
Που να καταλάβεις!
Πάντως πλέον ξέρεις ότι σε άλλα 1000 χρόνια θα ακουμπάς το δάπεδο από κάτω και όλο το λαστιχένιο σου παλάτι-παιχνίδι-οίκημα θα έχει τυλιχτεί γύρω σου και θα σ’ έχει καλύψει.
Απο Δ.
