Κάποτε η τηλεόραση άνοιγε πουρνό-πουρνό και έκλεινε μετά τα μεσάνυχτα. Με την εικόνα ενός ασπρογάλανου πανιού να ανεμίζει και με βουκολική μουσική υπόκρουση να σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη της ευγενικής προσφοράς μαστούρας του κράτους προς όλους ανεξαρτήτως τους ευυπόληπτους πολίτες του…
Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν…ή μήπως όχι? Είναι σίγουρο ότι το ασπρογάλανο πανί δεν υπάρχει πια. Τουλάχιστον σαν εικόνα, γιατί κατά τ’άλλα όλα υποκλίνονται σε αυτό. Όσον αφορά το βουκολισμό, σίγουρα δεν υπάρχει υπό τη μορφή τραγουδιού, αλλά όλοι μπορούμε να τον διακρίνουμε σε δημοσιοκάφρικα καθικάκια και σε γελοία σήριαλ.
Το θέμα είναι ότι ο ρόλος της τηλεόρασης σήμερα αναδύθηκε σε πρωτευούσης σημασίας για τη χειραφέτηση της κοινής γνώμης. Παλαιότερα, η εφημερίδα, το ραδιόφωνο άφηναν κάποια περιθώρια σκέψης και συζήτησης με τους συνανθρώπους μας. Αντίθετα σήμερα, έπειτα από χρόνια εμπειρίας οι καναλάρχες έχουν τη δύναμη να χτίσουν συνειδήσεις. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να φτιάξουν μια εικόνα, να μεταδώσουν μία είδηση ώστε να πιστεύεις ότι όχι μόνο έχεις ακούσει όλες τις πτυχές της ιστορίας, αλλά είσαι πλέον γνώστης του συγκεκριμένου θέματος με πλήρως εμπεριστατωμένη γνώμη και η απόφαση σου να «τα χώνεις» εκ του καναπέος είναι η σωστή!!
Στον χρόνο, λοιπόν, που το σημερινό καθεστώς σου έχει ορίσει ως «ελεύθερο», χωρίς εργασία – σχολείο και όλων όσων συνιστούν υποχρεώσεις ολοκληρώνεται το ξερίζωμα της καθημερινής ζωής. Δεν υπάρχει κανένας παραδοσιακός δίαυλος επικοινωνίας με αποτέλεσμα να δεχόμαστε χωρίς αντίδραση την αυτοανακύρηξη των ΜΜΕ ως τα μόνα αρμόδια για τις κοινωνικές-ανθρώπινες υποθέσεις. Τα μεγαλοαφεντικά (αιώνια υποχείρια πολιτικών συμφερόντων) διαχέουν τον κοινωνικό ύπνο, τροφοδοτούν την παθητικότητα, σπέρνουν τη σύγχυση και εμπορεύονται τον πόνο διαφόρων αφελών.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτελεί δόγμα πλέον πως όσα δεν προβληθούν από τα ΜΜΕ δεν υπήρξαν ποτέ…Και αν κάποια από αυτά καταφέρουν και ακουστούν η απονοηματοδότηση και η συκοφάντηση αναλαμβάνουν τα ηνία.
Έτσι, ζούμε σε ένα επίπλαστο κόσμο, που το βίωμα απουσιάζει και υπάρχει μόνο η αναπαράσταση. Ερωτευόμαστε εικόνες, προσπαθούμε να μοιάσουμε σε πρότυπα, να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις στη μόδα και κάποιο συγκεκριμένο life style.
Σε όλο αυτό το καλά σχεδιασμένο σύστημα ΜΜΕ, οι κρατούντες απολαμβάνουν τόσο τα χρηματικά οφέλη όσο και την ιδεολογική υπεραξία της συνειδησιακής αποχαύνωσης, καθώς ανάμεσα σε όσα προαναφέρθηκαν μεσολαβούν οι διαφημίσεις.
Η ξεγνοιασιά που υπόσχονται οι ολιγοήμερες διακοπές έναντι του καθημερινού βιασμού, η παροδική λήθη που προσφέρει το clumbing, η απούσα από την καθημερινή ζωή ένταση που διαχέεται στις γηπεδικές κερκίδες…όλα αρχίζουν και τελειώνουν με βασικό σύνθημα : καταναλώστε χρόνο, χρήμα, ευτελή όνειρα και ψευδαισθήσεις. Κυρίως όμως: καταναλώστε τον ίδιο σας τον εαυτό!
Επειδή η ζωή θα μπορούσε να είναι μια φάρσα ή ένα κακόγουστο αστείο κι εμείς κάποιες/οι τρελές/οι, προτιμάμε να ζούμε διασκεδάζοντας, να ονειρευόμαστε έρωτες, τέρατα και σύμπαντα, αποκυήματα της φαντασίας, παραπονιάρηδες να στήνουμε μάχες με τα προσχήματα του κόσμου…Ακολουθώντας μια ζωή χωρίς παντόφλες και παράλληλες γραμμές. Ενάντια σε κάθε σύστημα και αρχή…Που και που χασμουριόμαστε μπροστά στο άγχος του επίδοξου καριερίστα…ανάμεσα στις αναμνήσεις και στις προσδοκίες διαλέγουμε το τώρα, τη φευγαλέα και αέναη στιγμή, αυτή που προσπαθούν να μας αφαιρέσουν, κλοτσώντας μας στα εργαστήρια μαζικής κλωνοποίησης (οικογένεια-εκπαίδευση-κατάρτιση-θρησκεία-εργασία-αποστειρωμένηη τέχνη-ΜΜΕ) επιτυχημένων ανίδεων υπηκόων, ανίκανων να ακούσουν την πείνα τους.
ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ. ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΑ ΣΑΠΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΑΠΟΤΕΦΡΩΘΕΙ.
Κοίτα τους δρόμους! Τι προκλητική ομορφιά…Λοιπόν, συνεχίζουμε το παιχνίδι…
«Μια εποχή στην κόλαση», Ρεμπώ.
