Ο ΦΡΑΠΕΣ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΟΞΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ

‘’ΚΑΛΗΜΕΡΑ!’’

Και ξέρεις ότι η μέρα δεν έχει καμία διάθεση να σου κάνει το χατίρι και να μεταμορφωθεί σε ευχάριστο κλόουν, αλλά ούτε καν σε ένα απλό χαμόγελο του ενός δευτερολέπτου.

Σε εκνευρίζει τόσο που πριν προλάβεις να συλλαβίσεις τους ένρινους ήχους της ξεχνάς να αναπνεύσεις!!!

Ξεχνάς τόσο.. που ξεχνάς και ο κύκλος δεν βρίσκει την έξοδο κινδύνου.

Πώς να προλάβεις να φτάσεις στο Λ , Μ, Ρ όταν το οξυγόνο μόλις που κινεί τον θώρακα σου ώστε να ακουστεί το «κααα» και να τονιστεί  κυρίως το «ααα»!!!

Ευτυχώς «ααα»! Η προσωρινή (ελπίζοντας) και νέα-εξελιγμένης μορφής αναπνοή. Χαρακτηρίζει τα είδη με ανεπτυγμένο αίσθημα φόβου και μειωμένη απώλεια στρεσογόνων ορμονών.

Αποφασίζεις. Βουβά. Αυτή διαθέτω και με αυτή θα συνεχίσω..

Είναι εκείνοι οι λόγοι της επιβίωσης που σε οδηγούν σε αυτή την αγωνιστική (παρ’ όλα αυτά) απόφαση.

Σφίγγεις τα δόντια και τα ανοίγεις μόνο γιατί θυμήθηκες για λίγο την αναπνοή σου.

Βγαίνεις και ξεκινάς…

Εκεί.. κάπου στο δρόμο.. μεταξύ κάμπου και ακαμψίας, αρχίζεις να παρατηρείς…

Αρχικά τα σύννεφα, τον καιρό, τα άλλα αυτοκίνητα, τους ανθρώπους τα δέντρα και τις υπόλοιπες κοινότυπες εικόνες ή κοινώς παπαριές , που παρατηρούμε κάθε φορά που εναγωνίως περιμένουμε ως εκ θαύματος να μας λυτρώσουν από τις αγωνίες μας και τους φόβους μας..(και μόνο λόγω αυτού του γεγονότος χρησιμοποιείται ο επιστημονικός όρος ‘’παπαριές’’)

Κάτι διαφορετικό ξαφνικά συμβαίνει και η κοινοτυπία-παπαριά αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον…

«Αυτοό  είναι!!!»

      αναφωνείς, φυσικά από μέσα σου-άηχα- καθότι μη τα θέλουμε και όλα δικά μας..η αναπνοή παραμένει στο «ααα» και σβήνει.

«ΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ, ΜΕ ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΚΑΛΑΜΑΚΙ, ΣΚΑΡΦΑΛΩΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΨΗΛΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ»

Αναρωτιέσαι μήπως η μειωμένη ποσότητα οξυγόνου δημιουργεί μια κατάσταση τριπαρίσματος και τρέλας…

Ίσως.. αλλά συνεχίζεις τη συλλογιστική πορεία που δημιούργησε η εικόνα «του φραπέ στο δέντρο»

ΔΕΝΤΡΑ, απογυμνωμένα από τα φυσικά τους στολίδια (περιττά γι’ αυτή την εποχή), σχεδόν ακίνητα και σε αυτό το χρώμα της γης δημιουργούν έντονες τεμνόμενες γραμμές στο συνεχώς μεταβαλλόμενο οπτικό σου πεδίο.

Δέντρα μικρά και μεγάλα, σε διάφορες αποχρώσεις της γης, με πολλές κατευθύνσεις αλλά όλα –μα όλα- με τα γυμνά κλαδιά τους σαν χέρια απλωμένα προς τον ουρανό,

ΧΕΡΙΑ απλωμένα που ζητάνε βοήθεια, χέρια απλωμένα που χαίρονται και ευχαριστούν, χέρια που αναζητούν, χέρια που περιμένουν, χέρια που απορούν, χέρια έτοιμα για οποιοδήποτε κακό, χέρια που απολαμβάνουν, χέρια που υποφέρουν…………

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ακίνητοι με χέρια απλωμένα που λαχταράνε να βγει το συναίσθημά τους από τις ‘’οπές’’ των ακροδαχτύλων τους για να το μοιραστούν, για να σκορπίσει  και να μείνει ή για να σκορπίσει και να φύγει.

ΣΕ ΥΠΟΞΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΤΣΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ.

Σε ένα δέντρο αντιστοιχούν πολλά κλαδιά άρα και πολλά χέρια-πολλοί άνθρωποι.

Όλοι κάτι αφήνουν.

Τον αναστεναγμό τους, το χαμόγελό τους, την ιστορία τους, το δάκρυ τους, το φιλί τους, το αποτύπωμά τους..

Όλοι κάτι αφήνουν.

Στολίζονται τα δέντρα με τα απομεινάρια μας. Κλαδιά χειμωνιάτικων δέντρων με μικρά αλλά πολλά στολίδια-καταθέσεις του καθενός μας. Σαν μινιμαλιστικό και νέου ρεύματος décor.

Όλοι κάτι αφήνουν.

Αόρατο ή ορατό. Την αναπνοή τους  ή το  άδειο ποτήρι του  φραπέ τους.

Έτσι το δέντρο είτε σαν σωλήνας υδρορροής που καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα τα ρουφάει και τα πνίγει όλα προς τα έγκατα της γης είτε σαν έξοδος αερίων τα διοχετεύει στον ουρανό.

Τίποτα δεν χάνεται, απλά αφήνεται..  ελεύθερο…

Όλοι κάτι αφήνουν.

Την ελευθερία της αναπνοής τους ή την ανία της πρωινής δουλείάς (που συνοδεύεται πάντα με βιαστικό φραπέ στον δρόμο).

Όλοι κάτι….

Με έκπληξη παρατηρείς πως ο ρυθμός τις αναπνοής σου επανήλθε σχεδόν στα φυσιολογικά του επίπεδα!!!

Αλλά τα περίεργα δεν σταματούν…

Ξαφνικά νιώθεις πως έχεις περισσότερη ‘’δύναμη’’  σε σχέση με πριν.

ΕΙΔΕΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΦΡΑΠΕΣ?? ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ.. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΝΤΡΑ…

                                                                                      Ping-bong