Η ζωή..
Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Ούτε και εύκολη. Ούτε άδεια, ούτε γεμάτη.. η ζωή είναι έννοια. Είναι κάτι που υπάρχει είτε εσύ το χαρακτηρίσεις, είτε όχι. Και αυτοί που ποτέ δεν έμαθαν τη λέξη, και αυτοί, υπήρξαν. Αυτό που σου συμβαίνει και τέλος πάντων, κάπως έγινε και κάποιος λαδώθηκε, και πήρες εσύ την άδεια παραμονής και έφτασες εδώ είναι κάτι δεδομένο, που υπήρχε πριν και θα υπάρχει και μετά και ή το πεις ή δεν το πεις, ή το φωνάξεις ή το ονομάσεις ή το βρίσεις ή το καλοπιάσεις, το ίδιο του κάνει.
Η κακοτυχία σου είναι ότι ήρθες ως Άνθρωπος (κι αυτό γιατί ως τέτοιος μιλώ, δεν ξέρω τι σκέφτεται μια κότα ή ένας φύκος.. μπορεί να είναι και καλύτερα μπορεί και χειρότερα) Η ανθρώπινη φύση, ναι, είναι δύσκολη. Άντε να διαχειριστείς εσένα, τους άλλους, το κεφάλι σου, αυτά που κατά καιρούς σου εμφανίζονται ως πλήρεις εικόνες αλλά κανείς άλλος δεν τις έχει δει και ούτε εσύ τις έχεις δει με το οπτικό νεύρο,ναι αυτό το ξέρεις, και αυτό είναι το κακό, γιατί συνήθως φαίνονται τόσο ωραία και αφού τα έχεις δει κάπως γιατί να μη μπορούν να τα δουν και οι άλλοι? Και όλα αυτά μοιάζουν τόσο πολύ με αυτά που έχεις ακούσει να αποκαλούνται ως ιδέες, και ακόμα, πώς να τα βγάλεις πέρα με εκείνα τα μουδιάσματα που δεν τα αντέχεις, είτε προέρχονται από αεράκι ανοιξιάτικο είτε από σκέψη φθινοπωρινή. Και εσύ προσπαθείς να την παλέψεις. Ποια,μωρέ, να παλέψεις?? Άλλος κόσμος μέσα, άλλος έξω και συ στη μέση.
Σώμα ανεξάρτητο. Πνεύμα ανεξάντλητο. Κόσμος ανεξήγητος.
Κι εσύ? Ποιος απ΄τα 3 είσαι? ...”είσαι”.. Άλλη λέξη χωρίς νόημα.
Η πρώτη αυτοπροσδιοριστική που μαθαίνεις, για να μάθεις τελικά να την κυνηγάς αιωνίως γύρω από το δέντρο. Αυτή που όπως και να τη χρησιμοποιήσεις ποτέ δεν θα σημαίνει τίποτα.
- “είμαι.. Άνθρωπος.” -Και τι είναι άνθρωπος..??
ωραία.. “Είμαι.. ον.” - Ον είναι κάτι που ζει..τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις?
Είμαι.. ο Γιώργος. - Αυτό κι αν δε σημαίνει τίποτα.
Είμαι καλός. - Για ποιόν ?
Είμαι κακός. - Για ποιον?
Είμαι άσχημος. - Τι είναι άσχημος?
Είμαι στη φυλακή... (Αλλά γιατί αισθάνομαι ελεύθερος?)
Είμαι ελεύθερος... (και γιατί αυτό το σώμα πατάει το δικό μου?)
Είμαι ζωντανός... - Γιατί οι πεθαμένοι τι νιώθουν?
Τόσα χρόνια καριέρας και συνύπαρξης όντων που αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι και κανένα αποτέλεσμα συνεννόησης. Χρόνια επιστημών και ανακαλύψεων για να καταφέρουμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε με την άλλη άκρη του πλανήτη και άντε και μιλήσαμε και τελικά να μάθουμε τι καιρό κάνει τώρα στη Ν.Υόρκη.
Χρόνια προσπαθειών κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι προσπαθούμε μήπως κάποια στιγμή, με λίγη προσπάθεια, οι προσπάθειές μας ευοδώσουν και καταφέρουμε προσπαθώντας, να Συνυπάρξουμε. Και καταφέρει επιτέλους το ανεξάντλητο πνεύμα να πείσει το ανεξάρτητο σώμα να πορευτούν σε μια ολότητα και πάψει ο περιβάλλων χώρος να είναι ανεξήγητος. Και πάψει το δικό μου πνεύμα να προκαλεί πόνο στο δικό σου σώμα και πάψει το δικό μου πνεύμα να προκαλεί αμφιβολία στο δικό σου πνεύμα και πάψει το δικό μου σώμα να πατάει πάνω στο δικό σου σώμα. Και αρχίσει το δικό σου πνεύμα να προσφέρει και να παίρνει από και να συμπληρώνει και να συνοδεύει και να κυνηγάει και να αγκαλιάζει και να θαυμάζει και να πειράζει και να εξαντλεί και να ξαναγεμίζει το δικό μου πνεύμα. Μπας και αρχίσουμε να συνεννοούμαστε.
Και η συνύπαρξη και η επικοινωνία, η βαθιά και αληθινή με τους άλλους, δεν είναι παρά η μόνη οδός προς την αιωνιότητα. Είτε για την έκρηξη που μας προσφέρει η επικοινωνία -που δεν χαρακτηρίζεται κάπως, ούτε περιγράφεται, αλλά μόνο ενσαρκώνεται -και που όχι απλά μοιάζει, αλλά είναι η ίδια με την αρχική έκρηξη της γέννησης της σύμπαντος, γιατί και έτσι αποδεικνύεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται (και ότι φέρουμε μέρος του κόσμου που είμαστε προσωρινά μέλη )και από αυτές τις εκρήξεις μας είναι που γεννιούνται, γεννάμε, νέους κόσμους. Είτε από το ματαιόδοξο παρόν μας ως λέξη- φράση- αντίδραση- συμπεριφορά του παρελθόντος, εν μέσω συνύπαρξης και επικοινωνίας ατόμων του μέλλοντος, όταν το σώμα μας, σίγουρα, θα έχει γίνει..μέρΗ της φύσης.
μηδενίστης και ονειροπόλος και άλλα χωρίς νόημα, ουσία, αφορμή, αιτία που έτσι που μιλάω σιγά μην καταλάβει ποτέ κανείς τι ήθελα να πω (μηδενιστής) με μεγαλύτερο όνειρο να καταλάβει κάποτε κάποιος τι είπα (ονειροπόλος- ουτοπιστής-παρενθεσάκιας) και που αν τελικά γίνει αυτό θα αρχίσω να ανησυχώ ότι δεν είμαι πια ο εαυτός μου (μηδενιστής -διαταραγμένος)
