εξαγνισμός

Κοιτώ προς εκεί που υπολογίζω πως είναι η θάλασσα και βλέπω δυο σειρές. Μια από φώτα και μια από κατάρτια..

Ξαναϋπολογίζω και διαπιστώνω πως εκεί δεν έχει παραλία. Μόνο αγνή και καθάρια θάλασσα. Έτσι φαντάζομαι πως τα φώτα φέγγουν τη θάλασσα. Και γελώ. Γιατί είναι άσκοπο. Λες και η λάμψη της θάλασσας είχε την ανάγκη χρηματοδότησης του οποιουδήποτε έντισσον και των ανακαλύψεών του. Κάπως έτσι αποστρέφω το βλέμμα και κοιτώ προ την άλλη. Πίσω από το βουνό αναδύεται μια ελαφρά λάμψη κι ένα πεύκο. Φαντάζομαι πως είναι τα φώτα κάποιας μακρινής πόλης και ένα πέυκο.

Ξεφαντάζομαι και πιστεύω πως είναι η λάμψη της θάλασσας. Κάνω βουτιά και βουτάω στα νερά της. Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά. Αυτοκτονημένοι νέοι που βούτηξαν σύσσωμοι με τις μηχανές τους- ή χωρίς- ζουν πια αμέριμνοι σε εφηβικά ή μετεφηβικά όνειρα' διασχίζουν το βυθό περήφανοι πειρατές διεκδικώντας και κατακτώντας κλεμμένους θησαυρούς. Και άλλοι.

Και γυρίζω πίσω σε εδάφη γνώριμα. Συναντώ γονικά χαμένα στην εξέλιξη και μια ζεστασιά και σιγουριά εμβρύου. Και με χωρίζει – σκέψου – μόνο / ή μια ολόκληρη παραλία από τα αντιαισθητικά οικοδομήματα, από τη λατρεία του πλούτου και την λαγνεία της ιδιοκτησίας. Κι έτσι, άνθρωπος γυμνός και πλημμυρισμένος με υγρό χρόνων αμοιβαίας καρτερικότητας για τούτη τη συνάντηση, γλιστράω κοντά και γεύομαι τον πλούτο που με γεμίζουν κοράλλια ζωντανά. Ξεπλένομαι από τον βούρκο της αχόρταγης επιθυμίας για υλισμό από σπόγγους που οικειοθελώς τον ρουφούν, χαϊδεύοντας το κορμί μου καθώς με ετοιμάζουν να ενδυθώ τα αγνά ιμάτια της γύμνιας, της αντανάκλασης του ηλίου και της λαγνείας με τα των ετέρων πλασμάτων της φύσης..

Κι έτσι κάπως από τα κύματα της ονείρωξης, οδηγούμαι στον αφρό, αντιμετωπίζοντας την παροδικότητα της ισχύς της φουρτούνας και ανυπομονώντας για την επόμενη ένωση με την επιτέλους γνώριμη, μυστηριωδώς οικεία και χιλιοπερπατημένη άγνωστη άβυσσο..

                                                                   bang bank