ΦΥΚΙΑ Η…ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ

Τέχνη : το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται…

Καθημερινοί έλεγχοι στους δρόμους, υποκλοπές τηλεφώνων, αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, DNA, μνημόνια συνεργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, προσπάθεια ωραιοποίησης του ρουφιάνου, τεράστιες στρατιές κρανοφόρων, σύνορα-φρούρια για μετανάστες και λοιπούς ανεπιθύμητους.

Μόνο σε ένα τέτοιο σκηνικό θα μπορούσε η τέχνη να οριστεί τόσο στεγνά και ανούσια. Κι αυτό είναι το σκηνικό της σημερινής κοινωνίας και η τέχνη σήμερα…

Τόσο εγκλωβισμένη και κατασκευασμένη είναι σήμερα η τέχνη που δυστυχώς όταν κάποιος ασχολείται μαζί της οφείλει να εξηγήσει τους λόγους.  Τέχνη δεν συνεπάγεται αναγκαστικά απομόνωση σε ένα κόσμο ερμητικά κλειστό, αποκομμένο και καθαγιασμένο. Και αυτός ο κόσμος δεν εμπεριέχει μόνο τους κλασικούς «αστέρες» που ακολουθούν το κυρίαρχο ρεύμα, αλλά και μια δήθεν επαναστατικότητα που περιορίζεται σε δύο-τρία έξυπνα ευρήματα και αυτοαναιρείται εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους ενός αστικού χώρου τέχνης. Τελικό προϊόν όλων των παραπάνω είναι η αναπαραγωγή του σημερινού πολιτισμού και η συναίνεση στην αλλοτρίωση.

Τέχνη θα μπορούσε να είναι και το στήσιμο «σκηνικών» στην πόλη, θέτοντας διαρκώς ερωτήματα και αντιδρώντας σε καθετί που προσπαθεί να μας επιβληθεί. Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα συμπληρωματικό μέσο επίθεσης ενάντια σε όλα αυτά που προσπαθούν να μας αφομοιώσουν. Άλλωστε δεν αρκεί η επίθεση στα συστατικά/εκφάνσεις αυτού του πολιτισμού, χρειάζεται επίθεση και στον ίδιο τον πολιτισμό.

Τέχνη θα μπορούσε να είναι και η έκφραση ενάντια στους καθημερινούς ρόλους υποταγής και η διοχέτευση μιας ενέργειας κόντρα στις δεξαμενές του θεάματος και του εμπορεύματος. Να αποτελεί ένα ζωντανό λόγο ενάντια στην καθιερωμένη λακωνικότητα/σιωπή με σκοπό την άρνηση και τη ρήξη με καθετί που κουβαλάει και γεννάει αυτός ο εξουσιαστικός πολιτισμός, αντικατοπτρίζοντας, θυμίζοντας και διαιωνίζοντας την ανατροπή των καθημερινών και καταπιεστικών αυτονόητων.

Τέχνη θα μπορούσε ακόμα να είναι η ανακάλυψη άλλων χρόνων και τόπων για να συναντηθούμε ξανά με πάθος και μίσος, με έρωτα και θλίψη, με τρέλα και θράσος όλοι μαζί, γύρω από τη φωτιά.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΕΚΕΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Έτσι  κι αλλιώς δεν έχει νόημα να κάνουμε «τέχνη» μέσα στις εμπόλεμες ζωές μας. Αλλά να στήνουμε μικρά και μεγάλα οδοφράγματα…