Ε

ίμαστε η γενιά που απέχει… από τα γεγονότα, τον πόνο, την οργή, τη ζωή...

Προχθές είδα το σώμα μιας γυναίκας πάνω στην άσφαλτο. Ένα λεπτό πριν είχε πηδήξει από τον πέμπτο όροφο. Σαν κασέτα που επαναλαμβάνεται ακούγεται αυτό, σαν κάτι μακρινό, σαν πρόταση γραμμένη σε εφημερίδα, σαν ειδήση που θα ξεχάσεις μόλις αλλάξεις κανάλι. Πώς να σου εξηγήσω πως αυτό που έγινε μου έκοψε την ανάσα; Πως τα βράδια βλέπω εκείνη τη γυναίκα να αφήνει και από μία ανάσα απόγνωσης κάθε φορά που ένα χέρι προσπαθεί να τη σώσει (το σώσει βαλ’το, αν θες, σε εισαγωγικά). Πως τα προβλήματα είναι τόσο κοντά μας, τόσο μέσα μας που σε κανέναν πια δεν κάνουν εντύπωση. Κι είναι η απάθεια το μέσο μας να μη νιώθουμε, να μην καταλαβαίνουμε. Και μαζί με τον πόνο χάνεται και η χαρά μας, η επιθυμία μας, το πάθος μας. Είμαστε κινούμενες μάζες φόβου. «Στις πορείες δεν πάω γιατί θα πέσει ξύλο», «δεν μπορώ να κάνω απεργία! Θα μ’απολύσουν!», «δε μου φτάνουν τα λεφτά για να βγάλω το μήνα, το παιδί έχει έξοδα», «δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δε έχω κλειδώσει την πόρτα». Φόβος για τα πάντα. Ανασταλτικός Γαμιόλης Φόβος. Κι η ανάγκη μας για αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό που θα ‘πρεπε να ‘χουμε απαιτήσει τόσο καιρό, πού την καταχωνιάσαμε εκείνη; Σε πιο ξεχασμένο μπαούλο την κρύψαμε; Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με φόβο. Κλείσαμε όχι μόνο τις πόρτες μας, κλείσαμε τους εαυτούς μας, κλείσαμε τα μάτια μας. Τυφλοί και λιμνάζοντες. Και πόσο σοκαριστικό βρίσκουμε το ότι ο Γιαννάκης της κυρά Σούλας, ναι εκείνος που σπουδάζει Ιατρική στη Θεσσαλονίκη και ήταν πάντα τόσο ευγενικό παιδί, είναι –άκουσον ακουσον- μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης! Κι αντί να σκάσεις ένα χαμόγελο και να χαρείς που δεν πήραν το μίζερο, δουλικό δρόμο σου, που εκείνα τόλμησαν να διεκδικήσουν, που δε θεώρησαν δεδομένο πως η ζωή τους έτσι είναι, όπως την πλασάρουν στην τηλεόραση και τις ειδήσεις και δεν μπορούν να κάνουν τιποτα για να την αλλάξουν, που δεν επαναπαύτηκαν επειδή «ε, τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα», που δε λύγισαν τη θέληση τους, που διάλεξαν την πράξη από την αδράνεια-κι ας αποτύγχαναν. Εσύ, λοιπόν, τι κάνεις; Κουνάς το κεφάλι σου και λυπάσαι τη μάνα τους, που τωρα τι θα κανει που ο γιος της τη ντρόπιασε; Κι αλλάζεις πάλι κανάλι. Κι ο Γιαννάκης ξεχάστηκε. Κακόμοιρο αξιοθρήνητο αδαές νεκρό πλάσμα. Αργοπεθαίνεις μέσα στην αλεξίσφαιρη γυάλα σου.

Υπάρχει ένα φίδι που το λένε εξουσία και το δηλητήριο του, το πιο θανατηφόρο, απάθεια. Το μόνο αντίδοτο είναι η θέληση μας. Μην αλλάξεις πάλι το κανάλι…

ovc