Το κεφάλι.

   Το κεφάλι μου ,πρώτα απ' όλα, είναι μικρό. Έχει πεπερασμένο σχήμα ,που μάλλον δε θα μεγαλώσει άλλο, καθότι είμαι πλέον εικοσιδύο χρονών και τα πολλά μου μαλλιά το κάνουν ακόμη πιο βαρύ. Τελικά κάπου εκεί στα δώδεκα,που ο πατέρας μου έκοψε τα μαλλιά μου με το ζόρι, μπορεί να εφάρμοζε θεραπεία στη βαριά μου σκέψη. Από αντίδραση και ωραιοπάθεια εγώ δεν εφαρμόζω την τεχνική αυτή πλέον καθότι μ' αρέσουν τα άτομα που προσελκύουν γύρω μου.

   Πάντως το θέμα με τη σκέψη μου είναι ότι μεγαλώνει και , για άγνωστους λόγους, πολλές φορές την αισθάνομαι χωροκατακτητικότατη, άλλοτε μου περνάει και αυτό. Όχι πως η σκέψη έχει σχέση με χώρο και όγκους, αλλά όπως και ο χρόνος, μπορούν να επεκταθούν μέσα στο κεφάλι μου ωσάν κακοήθης όγκος με μεταστάσεις στην πολύχτυπη καρδιά,τα τρεμάμενα χέρια, τα λυμένα γόνατα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου.

   Το πρόβλημα ίσως και να είναι το μεγάλο κενό που δημιουργείται στη συνύπαρξη στο κεφάλι της διάσπασης και της ενότητας ταυτόχρονα. Θέλω να πω, είναι δικό μου κεφάλι, και το ξέρω γιατί βρίσκεται πάνω στο λαιμό μου και στα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου. Αν και είναι αυθαίρετο συμπέρασμα και επιστημονικά τεκμηριωμένο. Άρα και οι σκέψεις μου που γεννιούνται εκεί μέσα, αφού βρίσκονται στο χώρο του εαυτού μου, είναι δικές μου. Παρόλα αυτά έχει τόσο αυτόνομη δικιά της ύπαρξη , πολλές φορές αχαλιναγώγητη που αντιλαμβάνομαι την πλήρη διάσπασή της από τις επιθυμίες μου.

  Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω, αν δεν θέλω να φυτοζωώ, είναι να το αποδεχτώ. Κουράζει να είσαι σε διαμάχη με τον εαυτό σου. Ανώνυμο λοιπόν και απροσδιόριστο το κενό αυτό, καθώς όλα αυτά προέρχονται από μένα και άρα είναι εγώ.


  χ.