ΕΞΕΛΙΞΗ

ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ*

Στο θεατράκι της δικαιοσύνης η παράσταση αρχίζει και πάλι. Σε αυτή τη περίεργη παράσταση αποκαλύπτουν από την αρχή τα πρόσωπά τους. Είναι ορατά μόνο σε κάποιους, σε ένα ιδιαίτερο κοινό. Για τους υπόλοιπους είναι ακόμα μια ωραία παράσταση που γίνονται ένα με αυτή και ξεχνούν τις μάσκες. Όμως, δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς, είναι τόσο μίζερο…αν όχι ανόητο. Το ιδιαίτερο κοινό μας ενδιαφέρει.

Το κράτος για άλλη μια φορά αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπό του. Ο μοναδικός στόχος της κάθε εξουσίας ήταν είναι και θα είναι αυτός… Να διατηρήσει την εξουσία του.

Οι ιδιαίτεροι θεατές φεύγουν από την παράσταση εξοργισμένοι. Εύχονται να μην ξαναβρεθούν ποτέ σε τέτοιες «κανιβαλιστικές» τελετές γιατί άλλα είναι τα πιστεύω τους. Γιατί αυτοί αγαπάνε τον συνάνθρωπό τους.

Όσοι λοιπόν δεν επιθυμούμε μια τέτοια ζωή, αλλά πιστεύουμε στον ανθρωπισμό (αν ο αναρχισμός ακούγεται τρομακτικός…), τι μένει να πράξουμε?

Τι θα κάνουν λοιπόν οι εξοργισμένοι θεατές, αυτοί οι «άγριοι»?

Το παράνομο πρώτα από όλα, όχι για να  ανατρέψουμε τα πράγματα, απλά για να προκαλέσουμε, για να ξυπνήσουμε, για να πούμε ότι είναι κάποιοι ακόμα εδώ που πιστεύουν σε κάτι άλλο, ότι η επόμενη στάση οφείλει να είναι η ΟΥΤΟΠΙΑ.

Εφόσον ο υπόλοιπος «ανιαρός» κόσμος ζει ακόμη με τις μάσκες σε ένα άσχημο έργο, προφανώς αυτοί που τις βγάζουν θα ορίζονται από τους ίδιους ως εξτρεμιστές ή κακοί.

Και μετά είναι όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που στο βλέμμα υπάρχει η επιθυμία αλλά όχι το πάθος για κάτι το διαφορετικό. Γιατί ζωντανοί-νεκροί, χωρίς ταυτότητα και προορισμό αναζητάμε ένα πράγμα : το βόλεμα, σε ένα σπίτι, σε μια εταιρεία, σε μια συνοικία, σε μια χώρα, αν και όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι η αλήθεια είναι αλλού και όχι στο βόλεμα.

Όλοι αυτοί που έχουν στο χέρι τη μάσκα θέλουν να τη βγάλουν, αλλά…ΦΟΒΟΣ. ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ

Και όταν το ίδιο το κράτος που υποσχέθηκε όλα αυτά, τα αναιρεί - γιατί αυτός είναι ο ρόλος του - μένεις εσύ με τα απατηλά και ανούσια όνειρα σου να αναθεωρείς. Κι όταν πλέον αντιλαμβάνεσαι ότι η μόνη λύση είναι να αντισταθείς βρίσκεις χίλιες δύο δικαιολογίες για να μην δράσεις. Γιατί? Όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί φοβάσαι. Και δεν φοβάσαι τους μπάτσους, τα δακρυγόνα, τα νέα μέτρα, τους πολιτικούς, τους δικαστές. Φοβάσαι τη δύναμη που μπορεί να κρύβεις μέσα σου.

Γιατί εσείς ξεχάσατε κάτι βασικό! Βρίσκεστε στο θέατρό τους! Απλά παρασυρθήκατε…και νομίσατε ότι είναι αλήθεια!

Και τη δύναμη αυτή τη φοβάσαι γιατί κάποιοι σου είπαν ένα παραμυθάκι που έμαθες πιστά να ανακυκλώνεις : «Η ζωώδης άγρια φύση του ανθρώπου δεν τον αφήνει να λειτουργήσει αναρχικά», κι ας έχουν μιλήσει για αυτό χρόνια πριν ( Κροπότκιν, Αλληλεγγύη, ένας παράγοντας για την εξέλιξη).

ΦΟΒΟΣ

Καταρχήν, ας μην υποτιμάμε τα ζώα και τη φύση, γενικότερα. Η φύση, οι σκληρά δοκιμαζόμενοι πληθυσμοί των ζώων και των φυτών, είναι αυτή που διδάσκει την αλληλεγγύη. Η αλληλοκάλυψη και αλληλοπροστασία μεταξύ όλων των ζωικών οργανισμών στον αγώνα για την επιβίωση αναδεικνύουν το ιδεώδες της συλλογικής ευδοκίμησης και καταρρίπτουν την ιδέα των αυτόκλητων προστατών και αφεντάδων. Η κοινωνικότητα θα έπρεπε να είναι συνώνυμη της αλληλεγγύης, με σκοπό όχι μόνο την προστασία και διαφύλαξη της ζωής μας, αλλά και την απόλαυσή της. Η κοινωνικότητα, όσο και η διαμάχη αποτελούν νόμο της φύσης. Αναμφίβολα όμως, τα ζώα που αλληλοβοηθούνται είναι ικανότερα.

Φοβάσαι τη δύναμη του αδικημένου, του κορόιδου. Φοβάσαι τη δύναμη ενός εξαπατημένου θεατή!

Όπως ακριβώς η αλληλεγγύη στα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας γέννησε τους μετέπειτα προοδευτικούς θεσμούς της πολιτισμένης κοινωνίας, έτσι και οι καταλήψεις δημοσίων και εργασιακών χώρων, οι πράξεις αλληλεγγύης σε συνανθρώπους μας, μπορούν να γίνουν οι σπόροι μιας καινούργιας ζωής.

Και οι άγριοι γίνονται τώρα τα αγρίμια των πόλεων. Μα φυσικά!...Σε μια τέτοια κοινωνικοπολιτική θηριωδία!

Ο Δαρβίνος αναφέρει καθαρά πως σε αναρίθμητες ζωικές κοινωνίες ο αγώνας ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα για τα μέσα επιβίωσης εξαλείφεται και αντικαθίσταται από τη συνεργασία, η οποία επιφέρει την ανάπτυξη των διανοητικών δυνάμεων που εξασφαλίζουν στο είδος τις ευνοϊκότερες συνθήκες για επιβίωση.

Όμως τα αγρίμια αλληλοβοηθούνται. Η αλληλεγγύη είναι στο αίμα τους. Εκείνο το αίμα που πολλές φορές συνθέτει τον πίνακα μιας «μάχης».

Βέβαια σκοπός των κρατούντων είναι να αποκρύψουν αυτή την τόσο μη εξουσιάζουσα αλήθεια με αποτέλεσμα να αναγάγουν τον ανελέητο αγώνα για προσωπικά οφέλη σε βιολογική αρχή, με βάση την οποία ο άνθρωπος πρέπει να υπαχθεί, διαφορετικά θα συντριβεί μέσα σε ένα κόσμο βασισμένο στην αλληλοεξόντωση. Ένας πραγματικά έξυπνος και σίγουρος τρόπος απειλής του σύγχρονου ανθρώπου, που αποδέχεται αναμφίβολα την επιστημονική «αλήθεια».

Η αλληλεγγύη θα σώζει τα αγρίμια στη «μάχη».

Όπως αναφέρει ο Κροπότκιν, «η ζωή είναι αγώνας και σε αυτό τον αγώνα επιζούν οι ικανότεροι. Αλλά οι απαντήσεις στα ερωτήματα με ποια όπλα διεξάγεται κυρίως ο αγώνας και ποιοι είναι ικανότεροι στον αγώνα, διαφέρουν πάρα πολύ ανάλογα με τη βαρύτητα που αποδίδεται στους δύο διαφορετικούς προσανατολισμούς του. Τον άμεσο για την τροφή και την ασφάλεια μεταξύ των ατόμων και τον μεταφορικό αγώνα, το συλλογικό ενάντια στις αντίξοες συνθήκες».

Όλοι μαζί δείχνουν τα δόντια τους σε εκείνους τους θεατρίνους κατασπαραχτές και το αφελέστατο μασκοφόρο κοινό τους. Θέλουν να πάρουν πίσω την αγέλη τους. Το αδελφό αγρίμι που έπεσε λεία στην αυλαία τους.

Η ανθεκτικότητα της φατρίας δείχνει πόσο μεγάλο λάθος είναι να παρουσιάζονται οι πρωτόγονοι ως ένα συνονθύλευμα ατόμων που υπάκουαν μόνο στα πάθη τους και ασκούσαν την προσωπική τους ισχύ και πανουργία εις βάρος όλων των άλλων εκπροσώπων του είδους. Ο άκρατος ατομισμός είναι σύγχρονο νεόπλασμα, όχι χαρακτηριστικό του πρωτόγονου ανθρώπου.

Κατά τη μεσαιωνική περίοδο η πόλη είχε οργανωθεί ως συνομοσπονδία μικρών κοινοτήτων και συντεχνιών. Η κοινότητα ήταν ένας όρκος αλληλοβοήθειας. Χάρη σε αυτή οι δουλοπάροικοι ελευθερώνονταν από τη δουλοπαροικία. Η μόνη καταδίκη που πρέπει να αντιμετωπίσουν είναι η επιβολή ενός προστίμου.

Οι λαϊκές μάζες, προτού υποκύψουν στον κρατικό ολοκληρωτισμό, έκαναν μια μεγαλειώδη προσπάθεια να αναδομήσουν τις κοινωνικές τους αξίες στα παλιά θεμέλια της αλληλεγγύης. Αυτό έγινε μέσω του κινήματος της μεταρρύθμισης, που ήταν εκτός από μια μορφή εξέγερσης ενάντια στην καθολική εκκλησία, ένα όραμα για μια κοινωνία που θα βασίζεται σε ελεύθερες, αδελφωμένες κοινότητες. Μόνο οι σφαγές θα μπορούσαν να ανακόψουν αυτό το μαζικό κίνημα. Και έτσι κι έγινε. Τα νεοσύστατα κράτη εξασφάλισαν την πρώτη αποφασιστική νίκη επί των λαϊκών μαζών μόνο με αυτές τις πρακτικές. Εκρίζωσαν συστηματικά όλους τους θεσμούς στους οποίους έβρισκε την έκφρασή της η τάση της αλληλεγγύης. Τις συνελεύσεις των κοινοτήτων, την αυτοδιοίκηση των δικαστηρίων, την απαλλοτρίωση των καλλιεργειών.

Η απορρόφηση όλων των κοινωνικών λειτουργιών από το κράτος ευνόησε την ανάπτυξη ενός αχαλίνωτου, στενόμυαλου ατομικισμού. Καθώς αυξάνονταν οι υποχρεώσεις των ατόμων απέναντι στο κράτος, μειώνονταν οι υποχρεώσεις που είχαν ο ένας απέναντι στον άλλον.

Παρατηρείστε λοιπόν την αγέλη τους. Μια αγέλη που κρατιούνται χέρι-χέρι και βγάζουν δόντια. ΦΟΒΟΣ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Τους φοβούνται μόνο όσοι δεν τους καταλαβαίνουν.

Ας λήξει, λοιπόν, αυτό το παραμυθάκι περί ζωώδους συμπεριφοράς του ανθρώπου και ας κατανοήσουμε τους λόγους που μας το ταΐζει χρόνια τώρα το κράτος. Άλλωστε δεν χρειάζονται πολλά:

MONO MATIA ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ

Η αγέλη δεν είναι πάντα άγρια. Μόνο εκεί που χρειάζεται. ΔΕΙΤΕ!ΝΙΩΣΤΕ!

* «Τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010 συνήλθε το συμβούλιο πλημμελειοδικών με θέμα την άρση ή παράταση της προφυλάκισής μου πέραν του 6μήνου, στο οποίο κλήθηκα να παραστώ αυτοπροσώπως. Μετά την είσοδό μου στον χώρο της συνεδρίας και την επιβεβλημένη αποδέσμευσή μου, η αστυνομική δύναμη που με συνόδευε όχι μόνο δεν αποχώρησε, όπως συνηθίζεται, αλλά ενισχύθηκε. Στο αίτημα των συνηγόρων μου να αποχωρήσουν, οι αστυνομικοί αντέτειναν γραπτή εντολή προϊσταμένου τους, που διέτασσε τη φρούρησή μου και εντός του χώρου της συνεδρίας, με το αιτιολογικό ότι «είμαι αναρχικός και ως τέτοιος ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Το έγγραφο αναγνώστηκε δημόσια από την πρόεδρο του συμβουλίου και κατόπιν ολιγόλεπτης σύσκεψης έγινε αποδεκτό, χωρίς ωστόσο, και παρά το αίτημα των συνηγόρων μου, να καταχωρηθεί στα πρακτικά». Σαράντος Νικητόπουλος