Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΜΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΜΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Βασική προϋπόθεση αυτού του κειμένου είναι ότι γίνεται αναφορά στην πραγματική διάσταση της Οικολογίας (Η Οικολογία ανανεώνει τη ξεχασμένη και κρυμμένη σχέση της κοινωνίας με την ουτοπία, όπως αναφέρεται στο βιβλίο Από την Οικολογία στην Αυτονομία) και σαφώς όχι σε αυτή που εννοούν κάποια μικροαστικά ψηφοθηρικά απόβλητα.

Η Οικολογία, λοιπόν, δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου ζωής μας, ίσα-ίσα είναι αναγκαία η αναφορά μας σε αυτή για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε λάθη του παρελθόντος και του παρόντος.

Ασχέτως με τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, αληθεύει πως η Οικολογία συγκεντρώνει μαχόμενα ή όχι , οργανωμένα ή ανοργάνωτα άτομα διαφορετικών επιδιώξεων και προβληματισμών που ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα ή κοινωνικά κινήματα τα οποία εκφράζουν διάφορες πλευρές της εξέγερσης ενάντια στη σύγχρονη κοινωνία.

Αμφισβητεί το σημερινό τρόπο ζωής, την ύποπτη αισθητική, τον πραγματικό και συμβολικό γιγαντισμό, τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι ότι η Οικολογία επιδιώκει την αυτονομία, την αυτοθέσμιση της κοινωνίας.

Αν και πολλοί ασχολούνται αρχικά με την οικολογία για λόγους όπως την ατομική ασφάλεια ή επιβίωση τους, εντρυφώντας στις αρχές της Οικολογίας κατανοούν ότι αυτό που αποζητά η Οικολογία, αλλά και ο άνθρωπος εν τέλει ως μέρος της, είναι η προστασία του περιβάλλοντος, αποκηρύσσοντας με αυτό τον τρόπο τον ατομικισμό της σημερινής κοινωνίας.

Κι αν κατανοήσουμε ότι αποτελούμε μέρος του φυσικού περιβάλλοντος, θα αρχίσουμε να κατανοούμε τις βασικές αρχές του, μία από τις οποίες είναι η συνεχής μεταβολή και προσαρμοστικότητα του. Υιοθετώντας έτσι αυτές τις αρχές και στην ανθρώπινη κοινωνία (μέρος του περιβάλλοντος) γίνεται προφανής η ανάγκη κατάργησης κάθε μορφής εξουσίας και η συγκρότηση αμεσοδημοκρατικών θεσμών με συνεχή και μεταβαλλόμενη ροή.

Ιδιαίτερη προσοχή, βέβαια, χρειάζεται να δοθεί στην επιστημονική κοινότητα, καθώς η σύγχρονη μορφή της κοινωνικής θέσμισης της επιστήμης προδιαθέτει τη δραστηριότητα μιας ομάδας ειδικών που θα προβάλλουν την παλιά αυταρχική αξίωση για μια πολιτική θεμελιωμένη στην επιστήμη που οδηγεί στο περιθώριο τη συλλογική, δημιουργική δραστηριότητα του συνόλου των ατόμων.

Το σημερινό σύστημα καταφέρνει να δημιουργεί τις φαινομενικά απαραίτητες συνθήκες ώστε οι άνθρωποι να εντάσσονται σε αυτό. Άρα δεν πρόκειται για μια παθητικότητα εκ μέρους των πολιτών του καπιταλιστικού συστήματος, ή τουλάχιστον έτσι θεωρούν οι ίδιοι. Μπαίνουμε με αυτό τον τρόπο όλοι, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και σίγουρα χωρίς καθόλου πάθος, στην καπιταλιστική επιχείρηση.

Μια αυτόνομη κοινωνία δεν συμπεριλαμβάνει μόνο την αυτοδιαχείριση και την αυτοθέσμιση, αλλά και μια διαφορετική κουλτούρα. Ένα άλλον τρόπο ζωής, δηλαδή, με άλλες ανάγκες και άλλους προσανατολισμούς.

Το βασικότερο πρόβλημα για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια αυτοϊκανοποιημένη και όχι αυτοδιαχειριστική κοινωνία. Αυτό επομένως είναι που θα πρέπει να προτάξουμε σε ένα επαναστατικό σχέδιο, ένα πολιτικό σχέδιο, που μπορεί στην αρχή να είναι (και είναι) μειοψηφικό, αλλά με βάση το οποίο θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την έννοια της αυτοδιαχείρισης και ότι αυτή συνεπάγεται.

Μόνο αν κάνουμε κατανοητή την αξία της διαφορετικότητας και ότι χάρη σε αυτή τη διαφορετικότητα είναι εφικτή η επιθυμητή για εμάς πολιτική, θα βάλουμε σε πραγματικό κίνδυνο το κοινωνικό σύστημα. Το σημερινό κοινωνικό σύστημα ουσιαστικά εμποδίζει την ανάπτυξη των ατόμων. Και πάνω σε αυτό θέτουμε σε αμφισβήτηση το σημερινό σύστημα.

Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι το οικολογικό πρόβλημα είναι ένα προϊόν του καπιταλισμού και ως τέτοιο να το ανατρέψουμε.

Δεν είναι λίγα άλλωστε τα παραδείγματα που ένα οικολογικό πρόβλημα στάθηκε η αφορμή για πολύμορφο αγώνα και αυτοοργάνωση (έργο εκτροπής Αχελώου, μεταλλεία στη ΒΑ Χαλκιδική, στη Γκιώνα, ιδιωτικοποίηση της πλατείας Ψαροπλιά στην Άρτα).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι περιπτώσεις σε τοπική κλίμακα με πρόσφατα παραδείγματα διάφορα πάρκα στην Αθήνα όπου χάρη στη μαζική ευαισθητοποίηση και συμμετοχή πολλών ανθρώπων έγινε δυνατή η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων πάρκων.

Σίγουρα η ανατροπή του σημερινού κατεστημένου δεν είναι δυνατή μόνο με την αποδοχή και συμμετοχή σε ένα οικολογικό κίνημα, όσο καλά θεμελιωμένο κι αν αυτό είναι. Χρειάζονται πολλά περισσότερα...Όμως, είναι ελπιδοφόρο να μάθουμε εμείς και κυρίως οι νέες γενιές να δρούν, να διεκδικούν και να ζουν μέσα σε μια κοινωνία αυτοοργάνωσης, έστω κι αν αυτό επί του παρόντος περιλαμβάνει κομμάτια μόνο της καθημερινότητας. Ίσως τελικά έτσι καταστεί δυνατή η εξέγερση με την προοπτική ότι μια άλλη κοινωνία, την οποία εμείς διαμορφώνουμε, είναι εφικτή.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ