2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Ακόμα θυμάμαι το αίσθημα οργής εκείνο το Σάββατο βράδυ, τη φορτισμένη ατμόσφαιρα, τα πρώτα δακρυγόνα. Οι εικόνες από τα γεμάτα πέτρες χέρια, οι ήχοι από τμήματα να σπάνε, κάδοι να ανάβουν- δεν έχουν ακόμα σβήσει.

Τα προσωπικά μου συναισθήματα είναι ακόμα ζωντανά. Όταν όμως πάω να θυμηθώ τι ακριβώς γινόταν σε συλλογικό επίπεδο, τα χάνω. Θυμάμαι ότι την ευτυχία που κατάφερα να το ζήσω, θυμάμαι πορείες με χιλιάδες κόσμου γεμάτες πάθος και οργή και θυμάμαι επιβραβεύσεις και χειροκροτήματα από όλους.

Που είναι όλα αυτά σήμερα? Το μόνο συλλογικό που μας έμεινε είναι αυτή η θλίψη όταν η τηλεόραση προβάλει ένα ντοκιμαντέρ για τον Αλέξη (όχι γιατί ξαφνικά θυμήθηκαν να αποκαταστήσουν την εικόνα του) αλλά για να γεμίσουν το προγραμματάκι τους…

Αυτό στην καλύτερη, γιατί έχω την εντύπωση ότι με μια επιπλέον ανάγνωση άλλοι είναι οι λόγοι. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς που να έχει αντίρρηση ότι κάτι έγινε εκείνες τις μέρες, κάτι άλλαξε, έσπασε. Αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί και οι κρατούντες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Τι καλύτερο λοιπόν από το να γίνει μια μικρή διαστρέβλωση των γεγονότων, ώστε να νομίζουμε ότι θυμόμαστε, να είμαστε ικανοποιημένοι από τους εαυτούς μας, αλλά σε καμία περίπτωση επικίνδυνοι για μια επανάληψη.

Έτσι λοιπόν, πάντα με την ευγενική προσφορά των δημοσιοκάφρων, αρχίζει να διαμορφώνεται μια εικόνα για εκείνες τις μέρες του 2008, ότι ένα παιδάκι πέθανε και το μόνο που οφείλουμε όλοι εμείς οι ευαίσθητοι πολίτες να κάνουμε είναι να σβήσουμε ένα επετειακό κεράκι. Όλα τα άλλα δεν υπήρχαν, δεν έγιναν…

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Το θέμα είναι να μην επιτρέψουμε να επαναληφθεί. Να μην επιτρέψουμε να γίνει άλλη μια νεκρή επέτειος με δάκρυα στα μάτια. Ήταν μια δυνατότητα για την ουτοπία, για την υλοποίηση της αυτοοργάνωσης και της ελευθερίας. Και έτσι πρέπει να μείνει στην ιστορία: μία εξέγερση με πέτρες και μπουκάλια στα χέρια, και τα μόνα δάκρυα ήταν αυτά από τα χημικά τους.

Όσοι ήμασταν στο δρόμο εκείνες τις μέρες δεν πρόκειται να ξεχάσουμε αυτά που ζήσαμε, γιατί εκτός από τις αναμνήσεις, οι εμπειρίες αυτές γίνανε βιώματα και μας άλλαξαν όλους. Όμως αυτό που είναι ουσιαστικό είναι οι επόμενες γενιές που δεν ήταν εκεί ακόμα, να μάθουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και η δύναμη στο δρόμο δεν συγκρίνεται με τίποτα, ώστε όταν θα έρθει η ώρα να αγωνιστούν, να ξέρουν ήδη ότι μπορούν να διεκδικήσουν και να φτάσουν ένα βήμα παραπέρα από εμάς.

Τίποτα δεν τελείωσε 2 χρόνια πριν, όλα ξεκίνησαν και από εμάς εξαρτώνται.

ΣΗΚΩ ΠΑΛΙ…