Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Το ζήτημα της καλλιέργειας της ιδέας της επανάστασης είναι καθοριστικό για να πετύχει κάποτε αυτή. Η ιδέα της επανάστασης πρέπει να αποτελεί τόσο οικείο κομμάτι της σκέψης μας, όσο σήμερα δυστυχώς είναι η οικογένεια, η πατρίδα και η θρησκεία…

Για να συμβεί αυτό βέβαια, πολλά απαιτούνται να αλλάξουν με κυρίαρχο το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει σημαντικές αλλαγές και ως γνωστό οι «ευνούχοι» φοβούνται πάντα τη ζωή. Και αν όλα αυτά τα χρόνια το εξουσιαστικό σύστημα κατάφερε να κάνει κάτι, αυτό είναι να ευνουχίσει! Οι κρατούντες δεν θέλουν και όλοι εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως μια καινούργια ιδέα αξίζει περισσότερο από το να διαβάζει κανείς χίλιες σελίδες.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως ο άνθρωπος είναι το σημείο εκκίνησης της εκπαίδευσης και όχι το πρόγραμμα, οι καθηγητές, η διοίκηση, το εξεταστικό σύστημα ή οτιδήποτε άλλο μη ανθρώπινο στοιχείο.

Ανατρέχοντας στα σχολικά χρόνια και εστιάζοντας στις ώρες διδασκαλίες αυτό που, ευτυχώς δεν πετύχαινε πάντα…αλλά η πρόθεση υπήρχε, ήταν μια βαριά σιωπή των λόγων που ποτέ δεν εκφράστηκαν, μια σιωπή που υπήρχε σχεδόν παντού,  φορτωμένη με δυσπιστία, με χειρονομίες χωρίς κανένα αυθορμητισμό και με παθητικότητα. Δεν νομίζω ότι πολλά πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί σήμερα. Η ησυχία στις σχολικές αίθουσες δεν είναι παρά μόνο η σιωπή της απογοήτευσης και μια θανάσιμη πλήξη.

Όσο η διδασκαλία συνεχίζει να χωρίζει το κεφάλι από τη καρδιά, όλα είναι υπό έλεγχο. Στα εργοστάσια που ονομάζονται σχολεία, το παιδί είναι υποχρεωμένο να καταπίνει ποσότητες από λεπτομέρειες που αποστηθίζει και που μετά, στη διάρκεια ορισμένων εφιαλτικών τελετουργιών, που είναι προετοιμασμένες από πριν και που τις ονομάζουν «εξετάσεις», οφείλει να τις ξεράσει πάνω σε άσπρα χαρτιά, κι έτσι το πνεύμα του αδειάζει από κάθε ουσία για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του.

Το σύμπλεγμα εξουσίας είναι ορατό τόσο στα σχολεία όσο και στην οικογένεια, την κοινωνική οργάνωση και τη διεθνή πολιτική. Αφού η απόκτηση της γνώσης και η μεταμόρφωση της κοινωνίας είναι δύο συμπληρωματικές διαδικασίες, το σύμπλεγμα της εξουσίας σαμποτάρει και τις δύο.

Η ευτυχία στο σημερινό καθεστώς είναι κάτι που υπάρχει στο υπερπέραν και όχι κάτι πραγματοποιήσιμο για το οποίο αξίζει να πολεμήσουμε στη ζωή μας. Προκειμένου, η ελευθερία των παρορμήσεων, της περιέργειας και της φυσικής δημιουργικότητας των παιδιών να γίνει πραγματικότητα οφείλουμε να δράσουμε τώρα!

Το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να παρομοιάζεται με μια οικογένεια-μια ιδεατή οικογένεια, όχι με τη σημερινή έννοια- όπου κανείς θα μπορεί να μάθει, αν θέλει, αλλά δεν πιέζεται από ιδιαίτερες προτιμήσεις και υπερβολικές αγάπες… Βασικός σκοπός ενός τέτοιου εκπαιδευτικού συστήματος θα είναι προφανώς η ευτυχία των παιδιών αλλά παράλληλα και η ανατροπή αυτής της κοινωνίας, που θα φαντάζει εφικτή τόσο στα παιδιά που ουσιαστικά θα ζουν σε ένα άλλο αυτοοργανωμένο μικρόκοσμο, όσο και στους γονείς όπου θα καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια των παιδιών τους ότι μια άλλη ζωή είναι εφικτή.

Είναι γεγονός πως τα άτομα που έχουν μια σχετικά ευτυχισμένη παιδική ηλικία είναι ευαίσθητα στον πόνο όταν διαπιστώνουν ότι πραγματικά υπάρχει και δεν είναι πρόθυμοι να δεχτούν την απανθρωπιά και τη σκληρότητα σαν αναπόφευκτη μοίρα του ανθρώπου.

Η ανάπτυξη και ωρίμανση του ατόμου προχωρά με την απελευθέρωση από την καταπίεση και με τη θεραπευτική εμπειρία σε βάθος ενεργειών και αναγκών του ατόμου.

Οι άνθρωποι πρέπει να πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, να πιστέψουν στη δική τους ομορφιά και στην ομαδική δύναμη.

·         Να μάθεις να απελευθερώνεσαι από τα παλιά και καταστρεπτικά πλαίσια ελέγχου

·         Να μάθεις να χτίζεις μέσα στην ελευθερία που δημιούργησες

·         Να μάθεις να σκέφτεσαι για την ίδια τη διαδικασία της αλλαγής

Οι γνώσεις που αποκτούμε με τον παραδοσιακό τρόπο από τα βιβλία, χωρίζουν το κεφάλι από την καρδιά. Αποξενώνουν το παιδί από τις συγκινήσεις του, το πειθαρχούν. Η ακαδημαϊκή παραδοσιακή διδασκαλία είναι καταναγκαστική, είναι μια μορφή τιμωρίας, βασανίζει το παιδί και το μαθαίνει να μισεί.

Ο ρόλος του παιδιού είναι να ζήσει τη δική του ζωή κι όχι τη ζωή που θέλουν να ζήσει οι γεμάτοι αγωνία γονείς του, ούτε αυτή που του προτείνουν σαν καλύτερη οι εκπαιδευτικοί. Μόνο έτσι θα υπάρξουν δημιουργικοί άνθρωποι οι οποίοι θα μαθαίνουν αυτό που θέλουν να μάθουν, για να έχουν τα εργαλεία που χρειάζεται η πρωτοτυπία τους και η ιδιοφυία τους. Η επιμονή στην ανάγκη της μελέτης καταστρέφει τη δημιουργικότητα μέσα στις σχολικές αίθουσες.

Ο «πολιτισμός» μας είναι καταπιεστικός. Δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο καθήκον πιο σημαντικό από το να βρούμε και να δημιουργήσουμε διαφορετικές λύσεις που θα αρχίζουν και θα τελειώνουν με την ααυτοαπελευθέρωση.

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΓΕΙ

 

                                              ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΕΙ