Ο άνεμος θα μας πάρει

Ο Άνεμος θα μας πάρει. Φταίει που είσαι κι εσύ τόσο ελαφρύς…Μερικά γραμμάρια, ίσα που μπορώ να σε ορίσω στο χώρο. Μπορεί και να είσαι απλά μια ιδέα. .Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβάνι. Αυτή η ρωγμή υπήρχε και χτες? Πόσο γρήγορα γερνάει αυτό το σπίτι. Κι εμείς εδώ, αλώβητοι, αρυτίδιαστη αιώνια νεότητα. Αεικίνητα όντα στην συμπαντική συνομωσία.

 Και δεν βολεύομαι πουθενά. Είμαι εδώ, εκεί, παντού. Κάνω κύκλους γύρω απ΄το κεφάλι σου, και σε ζαλίζω με την άστατη ορμή μου.

Και ο άνεμος θα μας πάρει.. Καραδοκεί.  Δεν το κατάλαβες ακόμη? Κάθε μέρα φυσάει και πιο έντονα .Είναι η εποχή μάλλον… Από κάθε κατεύθυνση κυκλωτικοί άνεμοι τρέφουν την περιστροφή μου, με καλούν σαν ανυπόμονοι εραστές, ο καθένας προς την κατεύθυνση του.

Κάθομαι στο κρύο μαρμάρινο πεζούλι. Πίσω μου ένα παλιό ογκώδες ακαδημαϊκού χαρακτήρα κτίριο . Μπροστά μου η μιζέρια πηγαίνει στη δουλειά της, για ψώνια, να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, να “πάρει” η να δώσει λεφτά στην παρακάτω τράπεζα, να ζητιανέψει τα φράγκα αυτών που “πήραν”  κάτω δεξιά  από το ΑΤΜ, περιπολεί με μηχανές, κορνάρει, τσακώνεται, βιάζεται, συζητά.. Κι εγώ σταθερό σημείο αναφοράς αυτής της εικόνας.

Αποφάσισα να τραβάω στα ταξίδια μου ένα σχολικό μπλε τετράδιο, για να ακούω τις σκέψεις μου. Το πήρα από ένα γωνιακό βιβλιοπωλείο στο κέντρο, που μπροστά του λιαζόταν μια διμοιρία.

Συνεχίζω να παρατηρώ την κίνηση γύρω μου σαν να συμβαίνει σε μια παράλληλη πραγματικότητα . Ο δικός μου κόσμος δεν έχει αυτό το ζόφο. Έχει άλλους ήχους, άλλα χρώματα, άλλη μιζέρια. Αποφασίζω να σηκωθώ απο το εχθρικά λείο μάρμαρο.. Γλιστράω προς τα μπρος, δεν έχω φρένα, θα πέσω μπροστά.. Γέρνω, κυλάω, πέφτω.. και εκεί, λίγα εκατοστά πριν το δάπεδο, ένα αεράκι με συγκρατεί, με στριφογυρίζει απαλά, σαν να χορεύω-εύθραυστη νεαρή γυναίκα- με τον πιο ερωτευμένο χορευτή. Με ήρεμη και σταθερή δύναμη με ανυψώνει. Όλο και πιο πάνω.. Κοιτώ τον κόσμο απο ψηλά. Όλα μοιάζουν με σκηνικό παιχνιδιού, με αφετηρία και τέλος. Πολλές αφετηρίες.. Γλιστρώ στις μάζες του αέρα που γίνεται πιο κρύος. Όχι, δεν θέλω πιο πάνω!! Εδώ καλά είμαι. Και συναντώ εσένα. Μερικά γραμμάρια, περίπου άυλος. Μου δίνεις το χέρι σου για να προσγειωθώ πιο ανώδυνα. Ισορροπούμε στην άκρη μιας ταράτσας, με τις κεραίες πίσω μας, σαν τρομερό δάσος παραμυθιού που δεν μπορείς να διαβείς. Η μέρα καλωσορίζει με λατρεία το σκοτάδι πίσω μας. Σ αγαπώ, σου κρατάω το χέρι, και μαζί βουτάμε στο τεχνητό φως της πόλης…

Απο Δ.